Ik heb er lang over nagedacht of ik deze
blog moest schrijven, maar als ik vele misstanden aankaart in mijn blogs,
waarom dan niet iets wat mij persoonlijk overkwam. Dat was mijn gedachte toen
ik vandaag las
over de uitspraak in de zaak om de afgewezen kandidaat omdat hij ‘donker’ was. Net
als ik vaak hoor over mensen die merken dat ze voor een bepaalde functie ineens
ongeschikt blijken als een werkgever ontdekt dat je een handicap hebt.
Nu ben ik
niet de persoon om gelijk discriminatie te roepen als het me zo uitkomt, maar
ik weet wel dat het gebeurt. Ik heb het zelf ook meermaals ervaren, afgewezen
worden omdat je geen Wajong hebt, terwijl je wel een arbeidshandicap hebt. Dat
is krom, maar helaas zo is het leven en als ik daar telkens over zou moeten
schrijven dan ben ik nog wel even bezig.
Verkiezingskoorts
Eind vorig
jaar begon ik vol goede moed aan mijn kandidaatstelling voor de gemeenteraad in
mijn gemeente namens het CDA. Een partij waar ik al jaren met veel plezier
actief ben en welke ik dan ook zeker geen schade aan wil brengen. Maar ook
binnen een partij, waar ik op landelijk niveau mijn plek heb gevonden, zijn er
mensen die niet altijd het spel op een eerlijke wijze spelen. Zo ook tijdens de
selectie voor de kandidaten voor de gemeenteraad in mijn gemeente.
Tijdens het ‘sollicitatiegesprek’
met de vertrouwenscommissie heb ik naast mijn ambities, arbeidsverleden en
sociale activiteiten uiteraard ook mijn mogelijke ‘valkuilen’ besproken en mijn
grenzen aangegeven als het gaat om mijn handicap. Daarbij gaf ik aan dat ik
alleen voor een betaalde gemeenteraadsfunctie kon gaan en niet de zware ‘vrijwillige’
last van een burgerraadslid kon dragen omdat ik daarnaast niet kon werken.
Immers, half werk leveren is niet iets wat in mijn straatje past. Tijdens het
gesprek gaf men aan hier begrip voor te hebben.
De dag voor
de Algemene Ledenvergadering kreeg ik te horen dat ik onverkiesbaar werd
geplaatst omdat ik ‘geen burgerraadslid wilde zijn.’ Zo werd gesteld door de
commissie, na een tumultueuze vergadering ben ik eerder vertrokken omdat
werkelijk niemand mijn standpunt wenste te accepteren, wenste te accepteren dat
ik mijn grenzen eerlijk aangaf en dat ik daarop niet afgerekend wenste te
worden. Immers mijn geschiktheid was niet in het geding, het ging om mijn ‘moeten
kiezen en mijn grenzen eerlijk aan te geven.’
Uitgesproken wat ik voelde
Vervolgens
heb ik een tweet geschreven, waarin ik deze misstand aan de kaak stelde. Veel
positieve reacties heb ik hierop ontvangen, ook een boze reactie vanuit het
lokale bestuur en zelfs mensen die mij uit de partij wilden laten zetten.
Welk risico
ik op dit moment weer neem, maar ik ga me niet de mond laten snoeren als het
gaat om een mentaliteitsverandering die juist in een politiek orgaan nodig is
om de participatiesamenleving vorm te geven.
Na
intensieve gesprekken, bemiddeling vanuit de provincie heb ik besloten om toch
op de lijst te blijven staan, na me eerst te hebben teruggetrokken. Omdat ik
geloofde in het politieke doel en vooral omdat ik achter mijn partij als geheel
sta, besloot ik de campagne toch te ondersteunen. Middels de dingen waar ik goed
in ben, artikelen schrijven en social media beheren. Na de verkiezingen
bereikte mij op 30 augustus een mail met de mededeling dat ik alle social media
activiteiten moest staken omdat ik geen lid van de fractie was.
Inmiddels
zijn we bijna in september en blijkt er na mijn vertrek niets meer te zijn
gedaan met de social media. Hoor ik niets meer van het bestuur, behalve dat ik
me maar als lid moet bewijzen.
Geloven in de toekomst
In de
afgelopen maanden heb ik me meer dan bewezen, heb mij als CDA lid actief
ingezet op diverse vlakken. Toch blijft het stil, er geen enkele vorm van
communicatie geweest in mijn richting. Om precies te zijn, zelfs andere (niet
nader te noemen activiteiten) zijn op lokaal niveau getorpedeerd. Heel jammer,
want ik vind de politiek ondanks dit alles nog steeds leuk. Ik ben blij met de
vrienden, kennissen en medestanders binnen het CDA die er alles aan doen om ook
mij, ondanks mijn beperkingen, kansen te bieden om mijn steentje bij te dragen
aan de maatschappij.
Daarom heb
ik besloten dat ik wel bij het CDA blijf, mijn club en mijn mensen die net als
ik voor een beter Nederland willen gaan. Een Nederland waar mensen mee kunnen
doen en waardevol zijn. Maar uit deze ervaring is wel gebleken dat ook binnen
het CDA er net als in de maatschappij nog veel werk te doen is. Dus laat ik de
handschoen maar oppakken en dan misschien maar even niet op lokaal niveau.