zondag 27 september 2015

Gratis geld bestaat niet!

Het blijft mijn intrigeren, de discussie rondom het basisinkomen. Zeker nu er diverse gemeenten aan het 'experimenteren' zijn met het basisinkomen, in een tijd waarin de overheid juist inzet op dwang en dreiging om mensen uit de Bijstand te krijgen. De reden dat ik juist zo positief sta tegenover deze initiatieven ligt dieper dan alleen het idee dat dwang ineffectief is. De basis ligt veel dieper, en daar wil ik vandaag eens op ingaan. 


De stap naar werk

Als je lange tijd naast de maatschappij hebt gestaan, en dan vooral in het kader van betaalde arbeid, is het lastig om een positie te veroveren op de arbeidsmarkt. Mensen beschikken niet over het juiste netwerk, opleidingen zijn verouderd en veelal spelen er nog andere sociale of fysieke problemen op de achtergrond, die de arbeidsmarktintegratie bemoeilijken. Het dwingen van deze mensen, op laste van het verlagen van de uitkering, het afdwingen van werk als tegenprestatie of anderszins, blijkt keer op keer niet de oplossing te zijn.

De stap naar werk wordt inderdaad ingegeven door maatschappelijke activiteiten, mensen moeten ergens een 'begin' kunnen vinden. Ergens moeten zij kunnen bouwen aan het benodigde netwerk, aansluitend bij hun kunnen, interesses en vooral ook vaardigheden. Dit begint vaak met vrijwilligerswerk, binnen een organisatie die aansluit bij de mindset van mensen. En daar heb je gelijk een punt te pakken, laat je een universitair docent de straat vegen dan komt hij niet in aanraking met het juiste netwerk. Kan hij aan de slag in de plaatselijke bieb of bijvoorbeeld als huiswerkbegeleider, dan komt iemand langzaamaan in aanraking met de juiste mensen die hem/haar weer op weg kunnen brengen naar een betaalde baan.

Geld als pressiemiddel

Mensen in een uitkering hebben niet veel te besteden, en ja het klopt dat mensen met een middeninkomen ook niet veel meer te besteden hebben, en dat maakt de stap naar betaald werk natuurlijk niet aantrekkelijker. Toch is dat mijns inziens niet het grootste probleem, want waar het probleem juist zit is het vinden van de juiste mensen die je kunnen helpen, mensen die je potentieel zien en daarmee de weg naar een betaalde baan kunnen vergemakkelijken. 

Door mensen te stimuleren om te werken, zoals met het basisinkomen, ook een paar uur met behoud van uitkering, biedt de kans om langzaamaan te bouwen naar een volledige terugkeer in de maatschappij. Mensen krijgen een hoger inkomen om vervolgens dit in te zetten om hun netwerk uit te breiden, zich bij te laten scholen, etc. om de positie op de arbeidsmarkt te verbeteren. Mensen een kans bieden, begint met de ruimte om ook die kansen te kunnen grijpen en als je op 900 euro netto rond moet komen, dan is dat eigenlijk onvoldoende om een volwaardige positie in de maatschappij te kunnen veroveren.

Participatie

Meedoen, ofwel participeren, begint met een volwaardig gevoel hebben. Mensen die lang aan de kant hebben gestaan voelen zich vaak 'nutteloos' omdat de maatschappij niet naar ze omkijkt, omdat ze worden weggezet als profiteurs, etc. Deze mensen activeren lukt alleen door mensen hun eigenwaarde terug te geven, mensen te activeren door te beroepen op de talenten die zij hebben en waarmee de maatschappij in zijn geheel beter van wordt.

Natuurlijk zijn er de mensen die echt niet willen, deze mensen moeten uiteraard ook worden aangesproken op hun gedrag. Maar voordat we roepen dat het basisinkomen een hangmat is, is het misschien ook goed om te kijken naar de effecten van het huidige beleid. Want door mensen bij voorbaat als profiteurs weg te zetten, creëren we een kloof tussen de mensen bij wie 'alles meezit' en de mensen die ergens zijn vastgelopen in de maatschappij. Een uitkering is namelijk geen hangmat, het is een noodzakelijk kwaad voor mensen die ergens vastlopen en in onze op geld gerichte, geïndividualiseerde maatschappij toch te kunnen overleven.








maandag 21 september 2015

Niet met dank aan Klijnsma



Ik heb er al vaak over geschreven, de problemen die mensen ervaren op de arbeidsmarkt door de invoering van de Participatiewet. Want er verschijnen steeds meer vacatures voor mensen uit de doelgroep Participatiewet en/of Wajong, maar voor de mensen die daar buiten vallen is dat een groot probleem. Waar je voorheen tegen de Wajongvacatures opliep, loop je nu tegen de huidige 100.000 banen op. 

Het werkt enorm frustrerend, mensen met een beperking die ten eerste uit moeten leggen dat zij een beperking hebben en daardoor enige aanpassingen op de werkplek nodig hebben. Om vervolgens uit te moeten leggen aan de potentiële werkgever dat jij net niet meetelt met de doelgroep die zij volgens de afspraken in het Sociaal Akkoord binnen moeten halen. Ja, het voelt soms als een eindeloze draaikolk waar je simpelweg niet meer uit kan komen.

Goed om te weten

Toch zijn er zeker ook werkgevers die inclusief-talent boven de 100.000 doelstelling plaatsen. Dit zijn bedrijven die de voorkeur geven aan goede kandidaten met potentieel, die mu misschien niet meetellen of tijdelijk meetellen omdat ze nu in de Wajong zitten en er straks buiten gaan vallen door hun vaardigheden en daarmee verdiencapaciteiten. Dit zijn de bedrijven die bredere doelstellingen hebben, en daarop aansluitend kiezen om verder te kijken. Welke bedrijven dit zijn, dat is niet standaard vast te stellen omdat het enerzijds grote multinationals zijn, maar anderzijds ook juist de multinationals die alleen binnen de doelgroep 100.000 banen selecteren. Net als dat er binnen het MKB bedrijven zijn die ondanks hun beperkte slagruimte kiezen voor kwaliteit boven de 100.000 en daarmee het risico nemen op een boete. 

Inclusie als doel

Het blijft een vreemde constatering, dat als de overheid inclusie als einddoelstelling heeft voor het inzetten op de 100.000 banen, dat de bedrijven die gaan voor echt inclusief ondernemerschap hiermee de kans op een boete lopen. Dat bedrijven die juist bijdragen aan de inclusieve arbeidsmarkt worden gestraft voor hun brede personeelsbeleid, dat de bedrijven van wie staatssecretaris Klijnsma zegt 'dit zijn de voorbeelden' juist de bedrijven zijn die niet specifiek focussen op de 100.000 banen.

Klijnsma heeft tegen mij ook meermaals gezegd, 'als je goed opgeleid bent vindt je gewoon een baan'  en ja als je lang blijft aanhouden dan vindt je die baan ook wel. Dat heb ik dan uiteindelijk wel bewezen, hoewel ik daarbij wel iets moet bekennen. Ik had het goede, zorgvuldig opgebouwde, netwerk waardoor ik op de radar opdook. En natuurlijk het geluk dat ik precies de kwaliteiten had die werden gezocht, maar dat is logisch. Immers, ik wil alleen een baan omdat ik binnen de functie pas en niet omdat ik een beperking heb en daarmee een mooi sierpoppetje ben voor de buitenwacht.

De aanhouder wint

Natuurlijk is het zo, als je eindeloos blijft solliciteren (bijna 8 jaar) dan kom je er wel een keertje tussen. Als je de juiste mensen leert kennen doordat je intussen actief bent als zzp'er en bovendien deelneemt in het politieke debat, dan ga je opvallen en komt er zeker een keer een kans op een baan. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd, want het kost veel tijd, energie en vooral ook geld. Want als ik kijk naar wat ik erin heb moeten investeren en dat zonder ooit een uitkering te ontvangen, snap ik dat mensen de hoop opgeven en de bui afwachten. 

Bijschrift toevoegen
Maar toch, ik wil je adviseren om niet op te geven, te blijven investeren in jezelf en in je netwerk. Want Klijnsma heeft ongelijk als ze zegt dat een goede opleiding voldoende is, maar ze heeft wel gelijk als het gaat om niet opgeven. Hoewel ze duidelijk weinig inzicht heeft in hoeveel energie dat kost en de noodzaak van financiering van aanpassingen en voorzieningen zodat mensen zonder status ook gewoon aan het werk komen. Tot die tijd, investeer in jezelf en onderzoek welke werkgevers open staan voor echt inclusief ondernemen, je kunnen voorzien van de juiste aanpassingen en om vervolgens je talenten te laten spreken! 



woensdag 16 september 2015

Een 'kat in de zak' krijgen op Prinsjesdag

De voorzitter van Cedris is terecht blij met het verlagen van de werkgeverslasten aan de onderkant van de arbeidsmarkt, want de doelgroep die hij vertegenwoordigd heeft zeker baat bij deze maatregel. Toch schort er ook iets aan het idee dat dit goed is voor de banenafspraak, evenals de arbeidsmarkt in brede zin. Iemand met een MBO, HBO of WO werk-/denkniveau hoort niet in zo’n schaal thuis? Bovendien ontstaat daarmee verdringing op de arbeidsmarkt.

Iemand met een goede opleiding, vaardigheden die bij zijn of haar vakgebied horen, hoort toch gewoon voor een eerlijk loon te werken? En daarmee maakt een arbeidshandicap of langdurige werkloosheid echt geen verschil, immers om vakmensen te behouden is het noodzakelijk dat zij een eerlijk salaris krijgen! Dit is precies wat ik in de huidige politieke werkelijkheid mis, want het gaat over het inzetten op lage loonschalen om arbeid voor werkgevers aantrekkelijk te maken. Ja, daar kan ik dus in meekomen, maar het effect ervan is ook zwaar negatief als het gaat om de instroom van bijvoorbeeld Oos-Europeanen in bepaalde vakgebieden. 

De markt verstoord

Als we arbeid echt aan de markt overlaten dan moet er in tijden van tekorten op de arbeidsmarkt een stijging van de lonen volgen, immers, arbeid wordt een schaars product en dat geldt voor technische en ICT sectoren al enige tijd. Maar de lonen stijgen daar niet omdat er veel goedkope arbeid wordt ingehaald zoals bijvoorbeeld lassers uit Polen en Roemenië terwijl er lassers in de WW zitten. De lonen volgen hierdoor niet de markt, maar worden kunstmatig weer laag gehouden met als gevolg dat technische mensen met een goede opleiding en ervaring (deels door eigen keus) aan de kant blijven staan.

Ook voor arbeidsgehandicapten die via de banenafspraak aan de slag moeten is dit geen goede ontwikkeling, want er zijn circa 30.000 hoger opgeleiden in de Wajong, er zijn rond de 50.000 mensen met een MBO opleiding en deze 80.000 mensen vallen ook onder de banenafspraak. Dus zouden de 125.000 banen voor een groot deel kunnen worden ingevuld door geschoolde mensen. En mensen met een goede opleiding, en ongeacht een beperking ‘gewoon’ hun werk kunnen doen, zou je niet op een minimaal salaris aan moeten nemen in een markt waar goed betaald wordt voor elke ‘gezonde’ medewerker. Immers dan is er sprake van 'goedkope' arbeid en geen aanzet tot een inclusieve arbeidsmarkt, waarmee mensen met een beperking en een goede opleiding niet de plek krijgen die zij verdienen op basis van hun kunnen.

Tweedeling op de arbeidsmarkt

Dit kabinet maakt zich zorgen over de tweedeling op de arbeidsmarkt en dat terwijl zij juist kiezen voor een verdere tweedeling door het werken voor lage lonen nog te stimuleren ook. Dit effect heeft een verstoring tot gevolg die nog wel eens meer problemen kunnen opleveren dan eerst gedacht. Want het gaat hierbij niet alleen om mensen die wel voor de lage lonen gaan werken en daarmee ‘werkende armen’ worden, het gaat ook om het verlies van kennis. Want mensen die goed opgeleid zijn en niet aan de bak komen, komen ook op het punt dat zij de arbeidsmarkt de rug gaan toekeren.

Het 'de rug toekeren' van de arbeidsmarkt is kapitaalvernietiging van ongekende aard, want het zijn handen, hoofden, opleidingen en vooral ook participerende burgers die zich aan de zijlijn van de maatschappij gaan positioneren. Welke worden ingeruild voor goedkope arbeid uit bijvoorbeeld Oost-Europa met als gevolg dat zij kennis opdoen, vervolgens meenemen en Nederland op den duur ook de innovatiekracht zal gaan verliezen. Kortom, het is eigenlijk niet in geld uit te tellen wat deze korte-termijn-maatregel uiteindelijk gaat kosten en vooral ook hoeveel kapitaal er over de schutting wordt gegooid!







woensdag 2 september 2015

De VVD wenst.....

Nu Rutte2 een beetje lijkt te zijn uitgeregeerd, komen er steeds meer krassen op het mooie spiegeltje wat ons werd voorgehouden. Of het nu gaat om mensen in de Bijstand, vluchtelingen, het klimaat, de grote verschillen tussen beide partijen worden steeds meer zichtbaar en vooral ook de problemen drijven steeds meer aan de oppervlakte. Waar de een hoopt dat deze regering snel klaar is, zijn er natuurlijk ook mensen die deze regering graag zien blijven......


Het aantal mensen wat de coalitiepartijen steunt neemt steeds verder af, het schommelt ergens net boven de 30 zetels in de peilingen en dat is extreem laag. Het is vooral de PvdA die de klappen krijgt en eigenlijk is dat ook niet zo verbazend als je het van een afstandje gaat bekijken en dat is precies wat ik vandaag doe.

Meer mensen moeten gaan werken, een grote wens van de VVD die de Bijstand als een kostenpost ziet en de WW als luxe. Ten minste, zo komt het wel over op de mensen die ermee te maken krijgen.
Wat de VVD zich niet lijkt te realiseren is dat mensen in de Bijstand niet zo makkelijk aan het werk komen, het is misschien ook wel logisch dat zij dat niet herkennen. Want de gemiddelde VVD'er heeft een goede baan, een mooi netwerk en met een beetje geluk ook bovengemiddeld inkomen. Kortom, een belevingswereld die volledig afwijkt van mensen met een Bijstandsuitkering of beperkte scholing die in de WW terecht komen.

De gemiddelde PvdA kiezer kan zich wel met deze mensen identificeren en dat is niet zo gek, want uit onderzoek van het NIBUD blijkt dat veel middeninkomens het net zo of zelf nog krapper hebben dan mensen in de Bijstand. Zij zien de effecten van het beleid en zien dat werken je nog verder in de problemen brengt als je uit de schulden of financiële malaise wilt komen.

Natuurlijk zijn er ook VVD'ers die te maken krijgen met het verlies van een baan, ja die gaan zoeken en vinden met een beetje geluk door het goede netwerk weer snel een baan. Toch is dat niet te vergelijken met mensen die niet over een dergelijk netwerk beschikken, zeker niet als mensen daarbij ook nog financieel enorm krap zitten. Want ook een netwerk onderhouden kost je geld, je moet op diverse evenementen aanwezig zijn, dat kost reisgeld en natuurlijk ook een investering in zaken als kleding, etc.

Is er een weg uit deze malaise, tussen mensen die wel willen maar niet door de barrières heen kunnen breken, en de wensen die bijvoorbeeld de VVD heeft?
Natuurlijk zijn er oplossingen mogelijk om veel van dit soort problemen op te lossen, maar misschien zit hem daar wel het echte probleem. Het zijn de middeninkomens, de mensen die hard werken en ergens tussen de 30.000 en 45.000 euro per jaar verdienen, de glazenwasser, de verkoper, de CV monteur, de timmerman, de verpleegster, etc.

Het zijn de mensen die Nederland draaiende houden, mensen die nu staken voor betere cao's en roepen om minder lasten. Het zijn de mensen die als ze hun baan verliezen geen verhuizing kunnen veroorloven omdat ze geen ander huurhuis kunnen vinden of omdat ze hun huis niet kunnen verkopen of geen nieuwe hypotheek meer kunnen krijgen, om vervolgens het verwijt te krijgen dat ze niet mobiel genoeg zijn voor de arbeidsmarkt. Het zijn de arbeidsgehandicapten die zich suf solliciteren maar niet meetellen voor de 100.000 banen en bovendien geen uitkering hebben en ga zo nog maar even door.

Aandacht voor mensen, waar is die gebleven?
Dat is de vraag die ik me de laatste tijd meer en meer stel, en met het slinken van de PvdA, het beperkte terugvallen van de VVD is deze eigenlijk al beantwoord. Want het beleid vergeet de mensen, of het nu gaat om de PGB's die mensen niet uitbetaald krijgen en waardoor verzorgenden dus al maanden niet worden betaald. of dat het gaat om de kinderen die onvoldoende begeleiding krijgen met de invoering van het Passendonderwijs?

Er liggen zoveel problemen waarbij de mens centraal zou moeten staan en te veel wordt gekeken naar de kosten. Wat mij betreft was de opmerking die deze week voorbij kwam echt het toppunt, want leven we echt in een land waarin je vrees moet hebben voor je zorgverzekering als je een gehandicapt kind krijgt? Dat is toch het teken aan de wand dat de mens niet meer centraal staat, maar dat het gaat om de kosten die een mens met zich meebrengt?