De strijd tegen frustratie

Het is alweer even geleden dat ik schreef over de strijd om een dyslexie test voor onze dochter. Inmiddels is er een aanvraag ingediend en afgewezen, volgens de verklaring van school om de cito-uitslagen. Omdat ik niet zomaar opgeef heb ik contact gezocht met de gemeente, mijn vragen voor het expertise centrum voorgelegd en nu wachten we op de antwoorden. Want het blijft voor ons als ouder onbegrijpelijk. Een kind wat alle tekenen van dyslexie vertoond geen test af te laten nemen.....

Terwijl wij de strijdt voeren om de dyslexie test, gaat thuis de strijd over huiswerk en spelling door. Want zolang er geen dyslexie verklaring is en we naast logopedie geen echte hulp krijgen, proberen we er thuis het beste van te maken. Maar daar is wel de frustratie merkbaar, de frustratie die de schooldirecteur (inmiddels vertrokken) vorig jaar nog aanwees als gedragsproblemen. Daarom verbaasde mij het artikel over overdiagnose op NU.nl niet. Want kinderen die vastlopen in het onderwijssysteem moeten toch ergens hun frustratie kwijt.

Huiswerkstraf

Dochter ervaart haar extra huiswerk vaak als straf, ziet haar fouten niet en als je ze uit wilt leggen dan wordt ze vaak boos. Ze weet heel goed dat ze niet dom is, maar toch voelt ze zich soms dom omdat ze simpelweg niet door de deur kan met dictees en spelling. Als ze kan vertellen dan is er niets aan de hand, maar voorlezen of schrijven daar gaat het mis. Net als met rekenen, verhaaltjessommen of rekensommen op papier daar kan ze weinig mee. Pak je er blokjes of geld bij, dan is het ineens wel realistisch en kan ze er iets mee. Sommen 'zien' maakt dat ze uit haar hoofd kan rekenen, op tv naar National Geographic kijken maakt dat ze leert over hoe de aarde in elkaar zit en er alles over kan vertellen.

Als we zien hoeveel ze kan genieten van iets wat wel goed binnenkomt dan weten waarom ze zo graag onderzoeker wil worden en de pinguïns op de Antarctica wil gaan bestuderen. Ze kan veel en dat klinkt natuurlijk zoals elke ouder naar zijn of haar kind kijkt. Maar we merken het aan simpele dingen als keuzes voor 'wetenschappelijke' uitjes boven een pretpark. Of de keuze om wetenschappelijke programma's boven kinderprogramma's te kijken, dat zijn toch niet de keuzes van een kind wat niet kan leren???

Tijd voor vakantie

We zijn blij dat de vakantieperiode over 3 weken nu echt gaat beginnen, geen school-frustraties meer en dat betekend een vrolijk kind in huis. Een kind wat lekker buiten gaat spelen, naar de bieb gaat om boeken uit te zoeken en als het regent National Geographic gaat kijken. Dan merken we dat het fijn is als er geen school is, geen frustrerende dictees en wandelende letters die woorden moeten vormen. Nee het wordt weer tijd om kind te zijn en intussen gaat wij met hernieuwde moed door met de strijd voor een dyslexie-test. Het kan toch niet dat alleen een cito-score bepalend is!