Als speelbal op de golven van het onderwijs

Mijn eerdere blogs 'Te slim voor dyslexie' en mijn open brief aan Sander Dekker, oogstten veel reacties van ouders. Vooral veel reacties van herkenbaarheid om telkens maar weer tegen de stroom in te roeien, om telkens van het kastje naar de muur te worden gestuurd. Want het is misschien voor bepaalde kinderen zogezegd 'te makkelijk' om een dyslexie verklaring te krijgen, voor andere kinderen is het des te moeilijker met alle gevolgen van dien.

Halverwege groep 5 trokken wij aan de bel, halverwege groep 6 was een dreigement om de onderwijsinspectie te bellen, de reden tot de aanvraag van een dyslexie screening via de gemeente en inmiddels na de zomer in groep 7 een afwijzing en kastjes en muurtjes verder. Toch begint de tijd nu echt te dringen, want de entreetoets komt eraan en dan toch die keuze om de test maar zelf te betalen om de extra cito tijd te 'kopen' en de benodigde hulp te 'laten lopen' want dat is de keuze die er eigenlijk nu voor ons ligt.

Bezwaar helpt niet

Na de afwijzing in juni zijn wij natuurlijk eerst het gesprek aangegaan met school en kregen we van de begeleider te horen dat we dan maar bij de minister moesten gaan klagen. Dat is inmiddels ook gebeurt, nou ja bij de verantwoordelijk staatssecretaris dan. Niet alleen door de open brief, maar ook met hulp van Michel Rog die onze vragen over beoordeling op basis van cito-scores heeft voorgelegd aan de staatssecretaris. Dit wordt vervolgd in een aankomend a.o. Onderwijs....

Natuurlijk hebben wij als ouders ook bezwaar ingediend tegen de afwijzing, via de gemeente die tot op dat moment meewerkten maar daarna niets meer van zich lieten horen. En zelfs door het sturen van een aangetekende brief t.a.v. de beoordelaars van de stichting die namens de gemeente deze beoordeling uitvoeren. Volgens hen is de brief niet aangekomen, volgen PostNL wel en gezien ik een briefje heb en zij niet, zou ik moeten kunnen aannemen dat de brief is aangekomen......

Toch weer in overleg met school

Ondanks alle problemen, hebben wij als ouders toch maar weer contact gezocht met school, nu echter wel met de directie (die intussen is gewisseld). Want de stichting die dus niet reageert op het bezwaar liet naar aanleiding van een telefoontje van mijn mijn zijde weten dat we dan maar een klacht bij het samenwerkingsverband moesten indienen. En natuurlijk bij de gemeente want alles is hun schuld, zij bepalen de spelregels van de screening of je in aanmerking komt voor een vergoedde test.

Nu heeft de directie zelf contact gezocht met het samenwerkingsverband, de keuze is om bezwaar in te dienen of een second opinion aan te vragen. We gaan het zien maar ik heb wel besloten om voor november de knoop door te hakken, door tijd te 'kopen' en dan de hulp maar te 'laten lopen' en zelf te blijven ondersteunen waar dat binnen onze mogelijkheid ligt.

Beste Sander Dekker

In de afgelopen anderhalf jaar hebben wij kennis gemaakt met passendonderwijs, tenminste passendonderwijs zoals u het volgens mij nooit bedoeld heeft. Want waar er op dit moment vele discussies lopen rondom het 'te gemakkelijk verkrijgen van een dyslexie verklaring' is het verkrijgen van een dergelijke test een ware uitputtingsslag gebleken. Bovendien begin ik steeds meer te begrijpen waarom dyslexie verklaringen zo 'makkelijk' te verkrijgen zijn, behalve dan als je een slim kind hebt met het vermogen om haar problemen te verbloemen met een sterk stel hersens.

Op de school van onze dochter wilde men niet vrijwillig meewerken aan de aanvraag van een dyslexie test onder het mom van CITO uitslagen, de leesuitslagen van onze dochter zouden namelijk te hoog zijn. In dat geval kon er geen sprake zijn van dyslexie, gezien men vorig schooljaar (eind groep 5) nog steeds niet had gezien dat onze dochter geen klanken kan schrijven en woorden verlengen, hebben wij als ouder hulp geëist van school. Afgelopen april bleek deze hulp er nog steeds niet echt te zijn (m.u.v. de verplichte hulpplannen voor spelling i.v.m. de CITO), er was nog geen dossier aangemaakt en na mijn dreigement de Onderwijs Inspectie te bellen werd er eindelijk een dossier opgemaakt.

De aanvraag voor de dyslexie test kwam afgelopen week terug, deze was afgewezen op basis van "Gezien de score voldoet .... niet aan de criteria" waarbij werd verwezen naar de CITO uitslagen voor het DMT lezen. Waarmee men de conclusie gerechtvaardigd had dat er geen sprake kon zijn van een leesprobleem. Echter weten wij dat onze dochter wel degelijk een leesprobleem heeft, wat het des te knapper maakt dat zij ondanks dat toch uitsluitend 'Goed tot Zeer Goed' scores haalt bij alle zaakvakken. Dit is dan ook een reden dat ik het dossier van onze dochter heb voorgelegd aan een onafhankelijk expert, welke wel degelijk een leesprobleem uit het dossier haalt, mits men verder kijkt dan de CITO uitslagen.

Onze dochter heeft een grote wens en dat is onderzoeker worden op de Zuidpool, ze wil namelijk de pinguïn kolonies bestuderen. Zonder erkenning van haar dyslexie zal zij altijd problemen houden met lezen. Op school krijgen wij geen medewerking meer, wel het advies "de minister dan maar te contacten" gezien u als staatssecretaris verantwoordelijk bent voor het onderwijs, schrijf ik u deze open brief. Want als u echt voor passenonderwijs gaat dan kunnen we kinderen toch niet uitsluitend beoordelen op CITO toetsen, dan verbaasd het hoge aantal dyslexie verklaringen mij namelijk niet. Immers, bij slecht lees/schrijfonderwijs of een leerling die in het algemeen moeite heeft met leren en taal, is op deze wijze een dyslexie test snel geregeld.

Beste Sander, ik wil daarom van u weten of het CITO gelijk heeft, dat de CITO uitslag niet als basis voor de dyslexie beoordeling mag dienen? Of dat de school en het bijbehorende expertise centrum gelijk hebben dat de CITO score wel van doorslaggevende waarde is bij de beoordeling van een leerling op dyslexie?

Alvast hartelijk dank voor uw reactie,

Met vriendelijke groet,

Bianca Prins

De strijd tegen frustratie

Het is alweer even geleden dat ik schreef over de strijd om een dyslexie test voor onze dochter. Inmiddels is er een aanvraag ingediend en afgewezen, volgens de verklaring van school om de cito-uitslagen. Omdat ik niet zomaar opgeef heb ik contact gezocht met de gemeente, mijn vragen voor het expertise centrum voorgelegd en nu wachten we op de antwoorden. Want het blijft voor ons als ouder onbegrijpelijk. Een kind wat alle tekenen van dyslexie vertoond geen test af te laten nemen.....

Terwijl wij de strijdt voeren om de dyslexie test, gaat thuis de strijd over huiswerk en spelling door. Want zolang er geen dyslexie verklaring is en we naast logopedie geen echte hulp krijgen, proberen we er thuis het beste van te maken. Maar daar is wel de frustratie merkbaar, de frustratie die de schooldirecteur (inmiddels vertrokken) vorig jaar nog aanwees als gedragsproblemen. Daarom verbaasde mij het artikel over overdiagnose op NU.nl niet. Want kinderen die vastlopen in het onderwijssysteem moeten toch ergens hun frustratie kwijt.

Huiswerkstraf

Dochter ervaart haar extra huiswerk vaak als straf, ziet haar fouten niet en als je ze uit wilt leggen dan wordt ze vaak boos. Ze weet heel goed dat ze niet dom is, maar toch voelt ze zich soms dom omdat ze simpelweg niet door de deur kan met dictees en spelling. Als ze kan vertellen dan is er niets aan de hand, maar voorlezen of schrijven daar gaat het mis. Net als met rekenen, verhaaltjessommen of rekensommen op papier daar kan ze weinig mee. Pak je er blokjes of geld bij, dan is het ineens wel realistisch en kan ze er iets mee. Sommen 'zien' maakt dat ze uit haar hoofd kan rekenen, op tv naar National Geographic kijken maakt dat ze leert over hoe de aarde in elkaar zit en er alles over kan vertellen.

Als we zien hoeveel ze kan genieten van iets wat wel goed binnenkomt dan weten waarom ze zo graag onderzoeker wil worden en de pinguïns op de Antarctica wil gaan bestuderen. Ze kan veel en dat klinkt natuurlijk zoals elke ouder naar zijn of haar kind kijkt. Maar we merken het aan simpele dingen als keuzes voor 'wetenschappelijke' uitjes boven een pretpark. Of de keuze om wetenschappelijke programma's boven kinderprogramma's te kijken, dat zijn toch niet de keuzes van een kind wat niet kan leren???

Tijd voor vakantie

We zijn blij dat de vakantieperiode over 3 weken nu echt gaat beginnen, geen school-frustraties meer en dat betekend een vrolijk kind in huis. Een kind wat lekker buiten gaat spelen, naar de bieb gaat om boeken uit te zoeken en als het regent National Geographic gaat kijken. Dan merken we dat het fijn is als er geen school is, geen frustrerende dictees en wandelende letters die woorden moeten vormen. Nee het wordt weer tijd om kind te zijn en intussen gaat wij met hernieuwde moed door met de strijd voor een dyslexie-test. Het kan toch niet dat alleen een cito-score bepalend is!

Te slim voor dyslexie

Al in groep 3 stelde ik de vraag, 'zou onze dochter dyslexie kunnen hebben?' toen kregen we te horen dat dat pas op z'n vroegst in groep 4 duidelijk zou worden. In groep 4 moest dochter vooral oefenen op woordjes lezen, want ze was te langzaam. Verder kon ze prima leren, maar ze kon geen tempo lezen. In groep 5 ontdekten wij als ouders dat ze alle klanten omdraait, niet van woorden die ze goed kent, wel van nieuwe woorden of lastige woorden. Ook verlengen bleek een probleem, en dat was nog maar wat zo 1,2,3 opviel. Ik trok weer aan de bel, de meester dacht het zelfde, dyslexie, maar dan moest de IB'er daar ook mee akkoord gaan.

Inmiddels zitten we in groep 6, volgens de IB'er heeft ze geen dyslexie want de cito scores zijn te goed, en toch het spellen lukt niet. Ook rekenen is een ramp, en toch ze is heel slim, kan goed leren en spellen is een drama. Rekenen gebeurt nog steeds op de vingers, inmiddels zijn wij een traject met de logopedie begonnen. Zij heeft het zeer sterke vermoeden van dyslexie en school vraagt inmiddels of we niet voor groep 7 een dyslexie verklaring aan kunnen leveren. En toch, school wil dochter niet laten testen en dat alleen om 'te hoge cito scores.

De cito overheerst

Voor ons als ouders is het duidelijk, voor mijn ouders (mijn vader en broertje hebben het ook) is het duidelijk, dochter heeft dyslexie. Ze is niet dom, heeft geen leerachterstand en raakt vreselijk gefrustreerd van taal en rekenen. Het schrijven van een werkstuk, tja het onderzoek is leuk maar het opschrijven is een drama. En toch, volgens school is er geen sprake van dyslexie omdat de cito zegt dat het niet kan. Dat terwijl ze, door de ingezette logopedie, inmiddels als dyslexie leerling wordt behandeld. Dus, extra tijd, wat meer ondersteuning en ook bij het rekenen de mogelijkheid om gebruik te maken van hulpmiddelen om ook al is het in enkele getallen grote sommen op te kunnen lossen. Ze doet het allemaal, iets om als ouders trots op te zijn. Ze scoort goed op alles wat niet te maken heeft met spelling, rekenen en automatiseren, maar toch...

Het enige wat wij als ouders willen is een test, een test op dyslexie omdat het in de familie zit en het overduidelijk aan de orde is. Toch krijgt dochter geen test, school acht het niet mogelijk door de cito scores. Het gekke is dat in haar klas van 21 leerlingen een stuk of 8 leerlingen met dyslexie verklaring zitten, waarbij ik eerlijk gezegd de vraag heb of het wel allemaal leerlingen met dyslexie zijn. Niet alleen om dit artikel over 'zwakke leerlingen' maar ook gewoon omdat het statistisch gewoon niet past. 

Ik blijf strijden

Voorlopig heb ik geen zin om op te geven, hoewel ik genoeg te doen heb, maar toch. Naast alle tijd die we steken in het helpen van onze dochter met huiswerk, het blijven herhalen en vooral ook het blijven stimuleren om goed te leren op de vakken die wel goed gaan, ga ik de strijd niet opgeven om de dyslexie test via school te krijgen. Want waarom zou mijn dochter die goed kan leren geen dyslexie kunnen hebben? Het mooie is dat bij het eerste bezoek aan de logopedie de logopediste onze dochter op haar gemak stelde; 'weet je dat slimme mensen als Einstein ook dyslexie hadden?' en daarmee was het ijs gebroken. Ze was niet dom en iemand buiten papa en mama had dat door.

Inmiddels lijken ze het op school ook door te hebben, afgelopen rapport gesprek zei de meester dat hij verwachtte dat dochter wel een hoog IQ moest hebben als ze zo goed kon leren met de vermoedde dyslexie. Terwijl de (vorige) schooldirecteur vorig jaar nog voorstelde om haar te laten testen omdat er vast iets mis was met haar gedrag. Nee er is niet mis met haar gedrag, het is frustratie omdat niemand haar begrijpt omdat zij niet begrijpt dat ze zo goed kan leren en toch amper kan lezen. Dat zij die gek is op boeken een boek minimaal 3x moet lezen voor ze zeker weet dat het boek echt gelezen heeft zoals het is geschreven. En toch, dat doet ze met geduld, maar niet op school waar ze niet mee mag doen met de 'leuke dingen' voor de slimme koppen omdat ze een 'zwakke leerling' op spelling is en daarom niet in een plusklas thuishoort.

Enerzijds ben ik blij dat ze niet in de plusklas zit omdat ze omkomt in het huiswerk, anderzijds merk ik wel dat ze school inmiddels een vervelende en saaie boel begint te vinden. Haar interesses liggen niet op het niveau van de meeste leerlingen, zij kiest niet voor niets om een werkstuk over Aletta Jacobs te maken, nee ze kiest ervoor iets te doen waar ze echt aan moet werken en wat van kan leren. Dat is mooi en tot ze op school doorhebben dat ze echt slim is, stimuleren wij haar gewoon om alles te lezen wat los en vast zit. Discovery Channel is immens populair en dat geldt ook voor programma's over wetenschap. Laat ze maar leren op de manier die ze leuk vindt en de taal daar worstelen we ons wel doorheen...

wordt vervolgd...

#Jekomternietin

Met alle voorbeelden die #jekomternietin inmiddels heeft opgeleverd, zou de gemiddelde Nederlander zich toch de ogen uit de kop moeten schamen en toch, er zijn nog steeds veel mensen die de roep tot 'toegankelijkheid' niet lijken te snappen. Ik weet dat het een discussie van de lange adem is, want ook ik moet het binnen het CDA keer op keer uit blijven leggen. Gelukkig merk ik ook daar dat er steeds meer bewustzijn komt, en ben ik ook blij dat ik gisteren een telefoontje van Mona Keijzer kreeg waarin ze mij vroeg waarom ik het niet met haar subamendement eens was. 

Alleen al dit telefoontje zegt wel voldoende, waarom zou Mona de moeite nemen om mij te bellen als ik maar een 'zeurende gehandicapte' was. Nee, ik loop al wat jaren mee als adviseur, niet alleen voor het CDA, gelukkig mag ik meer partijen adviseren en veelal zie je stukjes van deze adviezen terug in wetten, amendementen, moties, etc. Daarom blijf ik ondanks alle tegenslagen ook doorgaan met mijn politieke activiteiten naast mijn vaste baan.

Waarom deze discussie?

Deze discussie is belangrijk als het gaat om bewustwording, vooral het bewustzijn dat het niet alleen een probleem is van de ander waar je je in individualistisch Nederland niet naar hoeft om te kijken. Want de regering wil een participatiesamenleving, wil dat mensen met een beperking hun eigen broek ophouden en vooral ook dat ze minder gebruik maken van voorzieningen als uitkeringen. Daar moet iedere liberaal en individualistische denker toch helemaal blij van worden, immers, dat kost minder van jouw belastingcenten?

Toch zijn het juist deze liberale denkers die het hardste roepen dat de ondernemer niet hoeft te worden opgezadeld met het probleem van gehandicapten, dat websites toegankelijk maken onzin is omdat er programma's zijn die mensen kunnen helpen. Maar het leuke is dat deze mensen zich niet realiseren dat gehandicapten al jaren om alle obstakels heen manoeuvreren en dat zowel in de digitale als de 'gewone' wereld. Mensen die met, soms halsbrekende toeren, toch ergens binnenkomen, die met extra investeringen toch aanpassingen op hun computer hebben om toch die website te lezen, etc.

Maar daar zit hem de kern nu even net niet, want de mensen die net als ik actief zijn en zich niet in de hoek laten drukken hebben inderdaad veelal zelf gezorgd voor toegankelijkheid waar mogelijk, Maar het gaat om het gros van de mensen die dit niet hebben, mensen die zich met moeite door de maatschappij bewegen en zich meer dan eens niet zelfstandig kunnen redden terwijl zij daarvoor wel over de juiste capaciteiten beschikken.

Aan de kant gezet

Het beleid van de afgelopen 100 jaar heeft mensen met een beperking aan de kant gezet, het gaat inmiddels om ruim 2 miljoen mensen die ineens teveel geld kosten en terwijl men wel verwacht dat mensen gaan werken, leren, participeren is het teveel moeite om hierin te investeren. Dat is toch een rare situatie, waarom zou een rolstoeler of blinde geen klant voor het lokale bruine cafe kunnen zijn? En ok, is het realiseren van een rolstoeltoilet niet mogelijk maar hebben ze er bij de buren wel een, is het dan zo moeilijk om hierover een afspraak te maken met de buren? Vast niet, want voor een pak koffie of een pak suiker kan u vast ook wel bij uw buren terecht.

Laten we nu eens stoppen met mensen aan de kant te zetten, laten we er nu gewoon voor zorgen dat we binnen 15 jaar alle gebouwen (waar mogelijk) toegankelijk hebben en dat het weigeren van een hulp-/assistentiehond iets is om collectief om te lachten, dat een reiziger in het OV geen last is omdat hij of zij even wat meer tijd nodig heeft om in te checken en informatieborden gewoon duidelijk leesbaar zijn. Dat doven gewoon geholpen worden en niet worden afgeserveerd, want een briefje of berichtje sturen is toch niet zo moeilijk als iemand iets wil bestellen of vragen je jij spreekt geen gebarentaal. Laten we hier voor eens en altijd iets aan veranderen, met als bonus, iedereen wordt er rijker van omdat 2 miljoen potentiële klanten toch wel degelijk interessant zijn!