Kom maar op!

De overheid zou graag een dikke streep
door ZZP'end Nederland zetten!

Nadat ik wist dat ik niet in aanmerking kwam voor de garantiebanen, en dus mijn perspectieven op de arbeidsmarkt een vrije val maakten. Besloot ik om mijn kennis in te zetten om die participatiebanen vorm te geven. Leuk, als ZZP’er aan de slag. Ok, het kost me veel energie die ik nodig heb om mijn werk te doen, dus bleef er nog maar 20 uur over om te werken. Maar toch, ik kon mijn eigen broek ophouden. Maar nu, nu besluit Wiebes met zijn maaimachine ZZP’end Nederland plat te maaien. Want de groei van het aantal ZZP’ers loopt volgens onze regering uit de hand!

Zoals ik in mijn eerdere blogs, over werken, leven en andere alle daagse dingen met een beperking, al schreef. De zorgkosten lopen op, het verlies van tegemoetkomingen slaat er dan ook bij ons flink in. Ik zou dus eigenlijk meer moeten gaan werken. Maar helaas, dat zit er niet in, dus ik werk vrolijk door en bedenk hoe ik meer uit mijn bedrijf kan halen dan ik nu al doe. Dan komt er het bericht over de ZZP’ers die ineens niet meer zo wenselijk zijn voor dit kabinet. Terwijl juist de ZZP’er de afgelopen jaren de klappen van ontslag, teruglopende opdrachten door snijden in flexibele schillen en onder druk staande prijzen, flink hebben gevoeld blijkt dit een nieuwe melkkoe te zijn voor de regering van Mark Rutte.

ZZP'ers; innovatiewerkers! 

Ondernemen is goed voor de economie, ZZP’ers leveren hier zeker ook een grote bijdrage aan. En van de 800.000 zijn er zeker behoorlijk wat die tegen wil en dank zijn gestart. Maar nu ondanks alles wel het hoofd boven water weten te houden. Dat is blijkbaar ineens maatschappelijk minder wenselijk, want meer ZZP’ers betekent ook minder premies in de WW kas, en andere sociale regelingen. Waar de ZZP’ers zelf overigens geen recht op hebben, want zij zijn bij gebrek aan inkomsten tot de WWB veroordeeld. Welke ook al uitgekleed is en daarbij moet je eerst je vermogen opeten, dus de vraag is of dat nu zo wenselijk is als je als ZZP’er netjes probeert om een eigen reserve op te bouwen voor ‘bange dagen.’

Maatschappelijk verantwoord overheidsbeleid, dat is iets wat blijkbaar nog niet bestaat. Want een maatschappij is gediend bij burgers die zelfredzaam zijn, die de eigen broek ophouden en bijdragen aan de ontwikkeling van Nederland. ZZP’ers hebben hier een belangrijke rol in, hoe gek het ook klinkt, maar dit zijn wel de creatieve geesten die ‘out of the box’ durven te denken en hun kennis en innovatiekracht aan bedrijven in Nederland aanbieden. Dus wat nou, ZZP’ers kosten de overheid geld!!

Strijdbaar tot het gaatje!

Wat betreft mijn situatie, ik vraag me werkelijk af wat men nu van mij wil. Moet ik nu gaan werken of mag ik gewoon niet werken? Ik ben niet arbeidsgehandicapt genoeg voor een granatenbaan, wel te arbeidsgehandicapt voor een reguliere baan (op enkele uitzonderingen na dan) omdat werkgevers aanpassingen te kostbaar vinden. Ik moet meer zorg zelf betalen en zoals het nu lijkt, zonder uitzicht op enige vorm van tegemoetkoming in die kosten door het wegvallen van de Wtcg en andere regelingen. Toch laat ik me niet wegpesten van de arbeidsmarkt en zeg; “Wiebes kom maar op met je maaimachine, mij krijg je niet klein!”

 

En als het hem dan toch wel lukt, dan ga ik wel in een kartonnen doos voor het ministerie van economische zaken bivakkeren omdat de overheid geen participatiesamenleving wil maar een afbraaksamenleving waar je alleen mee mag doen als je perfect bent of het juiste labeltje bezit. Helaas, ik pas niet en wil niet in een hokje!

Nieuwe schoenen

Veel mensen denken er niet zonder meer bij na, maar de Wtcg had echt wel een functie. En nu zal je als lezer vast denken, wat heeft de Wtcg te maken met nieuwe schoenen? Nou dat wil ik graag uitleggen, want als visueel gehandicapte hebben mijn schoenen nogal eens te lijden onder mijn beperking. En daarom benut ik mijn Wtcg niet alleen voor mijn extra zorgkosten, maar is het altijd mijn moment om nieuwe schoenen te kopen, nou ja dit jaar niet dan, want er kwam nog een rekening voor het eigen risico binnen……

Voor velen geen probleem, voor mij meer dan eens een
obstakel!

Iedereen kent ze wel, stoeprandjes, trappen, drempels en meer van dat soort obstakels waar je vast zonder er bij stil te staan gewoon voorbij, overheen of langs loopt. Echter voor mij leveren ze nogal eens een aanvaring op, want niet alle trappen hebben een gelijke afstand tussen de treden en stoeprandjes willen ook nog wel eens net even wat hoger zijn dan anders. Dit levert, zoals je misschien zal begrijpen, nog weleens de nodige botsingen op tussen mijn schoenen en een dergelijk obstakel. Want ik zie namelijk vrijwel geen diepte omdat ik met 1 oog maar 5% zie en dat is in het kader van diepte niet echt veel.

Dat loopt aardig op

Naast mijn zorgkosten, die standaard betekenen dat ik door mijn eigen risico heen ga (waar de 'kleine' compendatie ook verdween), heb ik dus ook kosten voor zaken als schoenen die sneller slijten door de nodige botsingen met obstakels als stoepranden, trappen en andere ophogingen in het dagelijkse straatbeeld. Evenals dat mijn brillen lang niet allemaal vergoed worden, dus die komen er ook nog bij.

Mijn kosten lopen dus aardig op, en dan heb ik het nog niet eens over kosten voor het huishouden omdat de combinatie werk en gezin toch ergens opgevangen moet worden. Al met al, zijn het vele kleine dingen bij elkaar.

Het was dan altijd fijn om te weten dat je aan het eind van het jaar nog een extra’tje in de vorm van de Wtcg had, deze Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten was juist bedoeld voor deze extra kosten. Van iemand in een rolstoel bij wie jassen sneller slijten doordat ze nogal eens tussen wielen komen of dergelijke, tot in mijn geval mijn schoenen die te lijden hebben onder mijn toch beperkte zicht. Het is gewoon iets waarmee je kan leven, maar wat wel flinke kosten met zich meebrengt.

De gemeente aan zet

De Wtcg komt te vervallen, dit betekent dat je afhankelijk wordt van de gemeente als het gaat om tegemoetkoming in kosten die je maakt door je beperking. De vraag is of mijn gemeente mij wel iets gaat toekennen, want ik heb natuurlijk een inkomen en ben geen minima, naar wie natuurlijk ook geld moet gaan. Maar is het onterecht dat ik hoop, dat ik nog steeds een kleine tegemoetkoming in mijn extra te maken kosten kan krijgen van mijn gemeente?

Leven met een beperking kost
geld, participeren met een
beperking kost zo mogelijk
nog meer!

Daarom roep ik elke gemeente op om hier goed over na te denken, want zorgkosten zijn meer dan alleen de praktische zorg of het standaard door je eigen risico heen schuimen, het gaat ook om aanpassingen die je zelf aanschaft of een kleine compensatie voor de extra kosten die je maakt door je beperking. Of het nu gaat om schoenen voor bijv. visueel gehandicapten, jassen voor the people on wheels of extra huishoudelijke hulp voor dat gezin met een chronisch ziek kind. Een goed inkomen compenseert echt niet alle te maken kosten en wij willen onze gezinsleden niet verder belasten dan wij al moeten, omdat zij onze mantelzorgers zijn!

Debat over de Quotumwet

Waar de Quotumwet eerst een voldongen feit leek als het ging om zowel de invulling als de totstandkoming. Is er nu wel degelijk een debat op stoom gekomen, van John Kerstens van de PvdA die (begrijpelijk) fel reageert op Aart van der Gaag in NRC, tot uiteraard diverse Wajongers die het liefste rotte eieren en tomaten naar PvdA en VVD willen gooien om de gekozen weg. Het debat vindt zowel zijn weg in de politiek, tussen de politiek en belanghebbenden en belanghebbenden onderling. De vraag is nu, waar gaan we heen…..

Het uitgangspunt van de PvdA is goed te begrijpen, zij hebben veel concessies moeten doen in de Participatiewet, concessies die hun achterban niet even breed kan waarderen en toch een logisch gevolg van de werking van de Nederlandse politiek. En eerlijk is eerlijk, ze hebben toch de Quotumwet naar de Kamer gekregen. Niet in de Participatiewet, maar wel verbonden met de Participatiewet en de uitwerkingen van het Sociaal Akkoord. We kunnen het eens of oneens zijn over de inhoud van het wetsvoorstel, het is een lang gekoesterde wens van de PvdA om een Quotum voor arbeidsgehandicapten aan werkgevers op te leggen.

Tegenstand

Het is dan ook begrijpelijk dat er vanuit werkgevers de nodige tegenstand is, want welke werkgever wil er nu nog meer regels dan dat er al zijn, met zoals door velen nu al ingecalculeerd simpelweg een belastingverhoging als het gaat om de bijbehorende boete voor arbeidsgehandicapten. En toch, er lijkt ook iets te veranderen gedurende dit debat er komt iets op gang, iets wat heet praten en langzaam bouwen aan inclusie. En daar heeft John Kerstens toch een belangrijk punt behaalt een punt waar ik hem zeker wel voor wil bedanken. Want of je het nu eens bent met zijn beleidswensen, of niet, de dreiging van de Quotumwet brengt het debat op gang. Werkgevers gaan aan de slag, soms zoals gewenst en soms juist niet, maar er gebeurt eindelijk iets…..

Inderdaad ik geloof niet in de smalle doelgroep van zwakste arbeidsgehandicapten die een lans moeten breken voor iedere arbeidsgehandicapte in het bedrijfsleven. Simpelweg omdat bij elke organisatieverandering een representatief geheel nodig is om draagvlak te creëren bij de organisatie, haar management en de mensen die de organisatie maken. Dat betekent mensen met handjes in de organisatie die draait op handjes en mensen met de knappe koppen voor de organisaties die op knappe koppen draaien. Dat is helaas niet het geval met de huidige doelgroep van de Quotumwet en daar valt dan zeker ook de nodige winst te behalen.

Vele wegen naar Rome

De werkgevers zitten in een lastig pakket als het gaat om de invulling van banen die er lang niet altijd zijn, als is het door de economische crisis of door de invulling van onze arbeidsmarkt en het type bedrijven wat we in Nederland hebben. Maar dan nog, er moet inderdaad iets veranderen. Het moet gaan om talenten en de waarde die iemand heeft voor een organisatie en niet de hoogste productiviteit. Maar waar het ook om moet gaan is dat bedrijven de ruimte krijgen om invulling te geven aan de arbeidsplekken voor de Quotumwet met een zo duurzaam mogelijk perspectief. En dat zijn banen voor mensen die aansluiten bij de werkzaamheden van de organisatie. Dan moet het niet gaan om hoeveel productie, maar om de mensen achter die productiviteit en ik denk dat John Kerstens het daar toch ook mee eens moet zijn. Hoewel we daar beiden een andere invulling aan geven……