woensdag 20 januari 2016

#Jekomternietin

Met alle voorbeelden die #jekomternietin inmiddels heeft opgeleverd, zou de gemiddelde Nederlander zich toch de ogen uit de kop moeten schamen en toch, er zijn nog steeds veel mensen die de roep tot 'toegankelijkheid' niet lijken te snappen. Ik weet dat het een discussie van de lange adem is, want ook ik moet het binnen het CDA keer op keer uit blijven leggen. Gelukkig merk ik ook daar dat er steeds meer bewustzijn komt, en ben ik ook blij dat ik gisteren een telefoontje van Mona Keijzer kreeg waarin ze mij vroeg waarom ik het niet met haar subamendement eens was. 

Alleen al dit telefoontje zegt wel voldoende, waarom zou Mona de moeite nemen om mij te bellen als ik maar een 'zeurende gehandicapte' was. Nee, ik loop al wat jaren mee als adviseur, niet alleen voor het CDA, gelukkig mag ik meer partijen adviseren en veelal zie je stukjes van deze adviezen terug in wetten, amendementen, moties, etc. Daarom blijf ik ondanks alle tegenslagen ook doorgaan met mijn politieke activiteiten naast mijn vaste baan.

Waarom deze discussie?

Deze discussie is belangrijk als het gaat om bewustwording, vooral het bewustzijn dat het niet alleen een probleem is van de ander waar je je in individualistisch Nederland niet naar hoeft om te kijken. Want de regering wil een participatiesamenleving, wil dat mensen met een beperking hun eigen broek ophouden en vooral ook dat ze minder gebruik maken van voorzieningen als uitkeringen. Daar moet iedere liberaal en individualistische denker toch helemaal blij van worden, immers, dat kost minder van jouw belastingcenten?

Toch zijn het juist deze liberale denkers die het hardste roepen dat de ondernemer niet hoeft te worden opgezadeld met het probleem van gehandicapten, dat websites toegankelijk maken onzin is omdat er programma's zijn die mensen kunnen helpen. Maar het leuke is dat deze mensen zich niet realiseren dat gehandicapten al jaren om alle obstakels heen manoeuvreren en dat zowel in de digitale als de 'gewone' wereld. Mensen die met, soms halsbrekende toeren, toch ergens binnenkomen, die met extra investeringen toch aanpassingen op hun computer hebben om toch die website te lezen, etc.

Maar daar zit hem de kern nu even net niet, want de mensen die net als ik actief zijn en zich niet in de hoek laten drukken hebben inderdaad veelal zelf gezorgd voor toegankelijkheid waar mogelijk, Maar het gaat om het gros van de mensen die dit niet hebben, mensen die zich met moeite door de maatschappij bewegen en zich meer dan eens niet zelfstandig kunnen redden terwijl zij daarvoor wel over de juiste capaciteiten beschikken.

Aan de kant gezet

Het beleid van de afgelopen 100 jaar heeft mensen met een beperking aan de kant gezet, het gaat inmiddels om ruim 2 miljoen mensen die ineens teveel geld kosten en terwijl men wel verwacht dat mensen gaan werken, leren, participeren is het teveel moeite om hierin te investeren. Dat is toch een rare situatie, waarom zou een rolstoeler of blinde geen klant voor het lokale bruine cafe kunnen zijn? En ok, is het realiseren van een rolstoeltoilet niet mogelijk maar hebben ze er bij de buren wel een, is het dan zo moeilijk om hierover een afspraak te maken met de buren? Vast niet, want voor een pak koffie of een pak suiker kan u vast ook wel bij uw buren terecht.

Laten we nu eens stoppen met mensen aan de kant te zetten, laten we er nu gewoon voor zorgen dat we binnen 15 jaar alle gebouwen (waar mogelijk) toegankelijk hebben en dat het weigeren van een hulp-/assistentiehond iets is om collectief om te lachten, dat een reiziger in het OV geen last is omdat hij of zij even wat meer tijd nodig heeft om in te checken en informatieborden gewoon duidelijk leesbaar zijn. Dat doven gewoon geholpen worden en niet worden afgeserveerd, want een briefje of berichtje sturen is toch niet zo moeilijk als iemand iets wil bestellen of vragen je jij spreekt geen gebarentaal. Laten we hier voor eens en altijd iets aan veranderen, met als bonus, iedereen wordt er rijker van omdat 2 miljoen potentiƫle klanten toch wel degelijk interessant zijn!