De arts zei “dit heb ik nog nooit gezien”

Tot mijn grote verbazing, nou eigenlijk verontwaardiging laat Sybrand Buma namens het CDA weten dat er wel eens voor een verbeterde versie van de wet voor het afschaffen van artikel 13 kan worden gestemd. Speciaal voor Sybrand Buma, alle CDA’ers die mij kennen en de vele andere politici die in de Eerste of Tweede Kamer over deze wet na moeten denken. Wil ik u uitleggen hoe verrot vervelend het kan zijn om bij de verkeerde arts op de tafel te moeten liggen.

Vorig jaar moest ik, wat door veel oogartsen als een routine operatie wordt beschouwd, aan staar worden geopereerd. Nou ja, eigenlijk heet het nastaar, want het komt namelijk met regelmaat terug als je zoals ik op jonge leeftijd een erfelijke vorm van staar krijgt. Alleen al het feit dat ik op jonge leeftijd staar kreeg, ik was 9 maanden oud, laat al zien dat het niet zo routine is. Wat ik als patiënt weet is dit; mijn versie van staar is uitermate taai en hardnekkig om te verwijderen. En dat, dat maakt dat het toch niet zo routine is.

Zo gewoon en toch bijzonder

Ik ben al vele malen geopereerd, met laser en met het ouderwets snijden, als het gaat om mijn ogen. En mijn vroegere arts liet mij daarbij altijd onder narcose gaan, simpelweg omdat hij nooit wist wat hij tegen zou komen. Naast het feit dat hij mij de ervaring van lokale verdoving en dus het ‘bewust meemaken’ van de operatie niet gunde. De goede man, een vriendelijke oude professor is nu al jaren van zijn welverdiende pensioen aan het genieten.

Als kind zat ik daar in het UMC Radbout in Nijmegen altijd tussen de oude mensen, waar je als kind altijd op het hart gedrukt kreeg dat je stil moest zijn. Om uiteindelijk naar de oogarts te gaan als je na lang wachten aan de beurt was. Maar door zijn goede zorgen kon ik tegen alle verwachtingen in uiteindelijk na het implanteren van kunstlezen wel auto gaan rijden. Hij was er trots op dat ik al zijn jongste patiënt ooit de klauwlens geïmplanteerd kreeg ondanks alle complicaties aan mijn ogen en ik niet minder natuurlijk.

Op de operatietafel

Vorig jaar moest ik, sinds 2001 loop ik in het Eurasmus UMC, geopereerd worden aan nastaar. Men begon met de laser, maar dat slaagde niet, het was te taai en toen kwam er toch de onvermijdelijke operatie met mes en al. Ik mocht niet onder narcose, "dat doen we tegenwoordig niet meer," werd mij verteld, ik baalde maar ging toch maar af op de arts. Achteraf heb ik er spijt van als haren op mijn hoofd, waarom nou hierom.

Ik kwam bij een andere arts dan mijn eigen arts op de operatietafel te liggen, in de lopendband van staaroperaties die op zo’n standaarddag worden doorlopen. Echter bleek deze arts niets te weten van jonge mensen met staar. Ik lag daar, onder een laken op een harde tafel en moest stil blijven liggen terwijl de betreffende arts aan het klagen was over MIJN staar. Ze had dit nog nooit meegemaakt, ze vond het vreemd, en toen ik zei dat ik pijn had werd ik voor gek verklaard. Het kon immers niet pijn doen want er was verdoving. Nou die hielp duidelijk onvoldoende en dat zag de oplettende anesthesist gelukkig wel aan mijn hartslag.

Ze snapte het echt niet

Juist dat netvlies, daarom was men in 1982
zo voorzichtig! De betreffende arts anno
2013 snapte dat duidelijk niet, daarom
nooit meer deze arts!

De arts is uiteindelijk anderhalf uur bezig geweest met de nastaar en het verwijderen van verharde resten van mijn oorspronkelijke lens die in 1982 is verwijderd. Ze zeurde over de slechte zorg, terwijl men toen in 1982 deze ‘gevallen’ resten niet durfde te verwijderen, uit angst mijn oog verder te beschadigen, en ik was diep van binnen enorm boos. Want de arts die mij in 1982 de kans had gegeven met zicht op te groeien is al jaren overleden, de goede man had er alles aan gedaan om naar de mogelijkheden van die tijd, een zo goed mogelijk zicht mogelijk te maken. Ze snapte echt niet dat staar op jonge leeftijd anders werkt, dat de tijdgeest en kennis van 30 jaar geleden zoveel anders was dan de hare en liet dat duidelijk blijken.

Nooit meer bij deze arts!

Voor alle politici, ik wens u niet toe dat er bij u in uw oog wordt gepeurd door een arts die niet weet waar hij/zij mee bezig is, uw pijn negeert en dat u alleen te horen krijgt dat u stil moet blijven liggen en niet moet klagen. Dat u een arts tegenkomt die minder blijkt te weten van uw aandoening dat dat u ervan weet, omdat u er al jaren mee leeft en altijd door voorgaande artsen prima bent geïnformeerd. Want mijn ogen zijn mijn zorg, ze zijn niet van de verzekeraar ze zijn van mij en daarom wil ik kiezen welke arts er in mijn ogen zit te rommelen omdat ik het vertrouwen wil hebben in goede zorg en zeker als ik van de verzekeraar niet meer onder narcose mag omdat het te duur is. Het vertrouwen dat men er alles aan doet om mij zo lang als met alle complicaties mogelijk mijn zicht te behouden omdat de wereld nu eenmaal te mooi is om zomaar niet meer te kunnen zien!

Daarom, behoud de vrijeartsenkeuze omdat je lijf van jou is en niet van de zorgverzekeraar, omdat je moet kunnen kiezen wie je het vertrouwen geeft om aan je lijf te zitten hoe delicaat een probleem ook is!

Prettig om te weten, het CDA is en blijft voor vrijeartsenkeuze! 

Domocratie is meer dan afspraak = afpsraak

Democratie is meer dan de gang naar de stembus!

Deze dagen zijn voor politieke dieren als ik voer voor ons politieke hart, het gonst en het doet. Maar ik moet ook bekennen dat er nu een oplossing ligt die mijn politieke liefde toch een flinke deuk op doen lopen, als dit werkelijk de oplossing is dan is het eigenlijk meer een poffertjespan…..

De VVD heeft een punt, ze hebben een afspraak gemaakt met de PvdA, die afspraak ligt vast in het regeerakkoord, maar wat ze zijn vergeten is het individu in de senaat. In dit geval, zelfs 3 senatoren die het niet over hun hart konden verkrijgen om voor de wet die de vrijenarstenkeuze zou vernietigen te stemmen. Deze 3 mensen hebben door hun persoonlijke overtuiging de regering in de problemen gebracht, maar is daarom de afspraak verbroken?

Coalitie

In Nederland werken we met coalities, partijen die samen een regering vormen en soms mijlenver uit elkaar liggen als het om gedachtengoed gaat. Dat neemt een risico met zich mee, daarom worden er goede afspraken gemaakt over de koers, de wensen en daaraan dienen de partijen zich te houden. Maar die partijen, ze bestaan uit mensen en mensen hebben het recht om ‘zonder last of ruggespraak’ hun stem uit te brengen in de Tweede en Eerste Kamer.

De Tweede Kamer

Nu ligt daar net de crux in dit verhaal, want er waren dus een aantal mensen die zich niet konden conformeren aan de afspraken. Het ging in tegen alles waar zij voor staan en waarin zij geloven. En nu, nu worden deze mensen gedwongen te kiezen, ze laten zich niet dwingen dus ineens komt er een konijn uit de hoge hoed.

Konijn uit de hoed

Nu is er een noodgreep toegepast, de Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) is uit de kast gehaald, als de wet niet door de Eerste Kamer komt (in gewijzigde vorm) dan wil het kabinet deze maatregel gaan toepassen. Dit is een staatsrechtelijke manier om het parlement en de senaat te omzeilen. De laatste keer dat dit is ingezet is in 1940 met betrekking tot de krijgsmacht en laat zien wat voor noodgreep het is.

Hoe kan een regering tot zo’n maatregel komen, iets wat niet wordt gedragen door de senaat. Terwijl juist die senaat de basis is voor toetsing van wetgeving op basis van de wet en uiteraard ook de normen en waarden van een maatschappij spelen hier een rol. Maar op dit moment is de senaat net even een andere rol toebedeeld, ten minste als het aan dit kabinet ligt. Ze hebben er een constructieve oppositie voor opgetuigd om er de meerderheid te behalen en nu……

Een grens overschreden

De Eerste Kamer

Wat mij betreft is er een grens overschreden, want als de nieuw ingediende versie van deze wet niet door de Eerste Kamer komt, dan volgt er dus de noodgreep via de Algemene Maatregel van Bestuur. Voor de leek een beetje als een dictatoriale oplossing om iets te verkrijgen wat de democratie heeft verworpen. Dit is een grens die de democratie mijns inziens niet moet zoeken, want het breekt het vertrouwen met de kiezer. Het laat zien dat de kiezer niet veel waard is, zeker als het geen noodmaatregel is om het land voor onheil te behoeden.

Hoewel Schippers, Rutte en de rest in het torentje het onheil misschien groot genoeg vinden, ik geloof niet in een land geregeerd door zorgverzekeraars, bankiers en meer van dat soort groepen. Simpelweg omdat de overheid er is om de democratie en haar inwoners te beschermen. De inzet van een AMvB is daar debet aan. Men gooit de democratie de deur uit, en dat alleen voor afspraak = afspraak boven de democratie en de mensen die de democratie maken. 

Deze blog is een analyse van de gevolgen van een politieke boodschap, geenszins gebaseerd op een politieke voorkeur.

Vrouwen zijn geen vissen, gehandicapten wel?

"Een quotum is voor vissen, niet voor vrouwen"

Vanmiddag was er grote wrevel merkbaar bij de opmerking van Jet Bussemaker gisteren, waarin zij pleitte voor een lijst met topvrouwen. Eigenlijk gewoon een quotum voor vrouwen in het top van het bedrijfsleven. Het bijzondere is dat dit vrouwenquotum duidelijk tot veel wrevel leidt, zowel bij vrouwen als bij de politiek, als bij de bedrijven zelf. Maar als een VVD Tweede Kamerlid Ockje Tellegen zegt “Een qoutum zijn voor vissen, niet voor vrouwen” op de zelfde dag dat de VVD instemt met een quotum voor arbeidsgehandicapten, zijn wij dan wel vissen?

Ik wil nergens zitten als een excuustruus, net als het VVD Kamerlid. Maar ik wil wel werken in een land waar de politiek blijkbaar alleen oplossingen ziet voor mensen met een beperking door een quotum. Waar het gebrek aan vrouwen in een toppositie alleen met lijstjes van Bussenmaker op te lossen zijn. Moet ik dan accepteren dat ik alleen kan werken als er een Quotumwet komt?

Niet gekozen

Niemand kiest voor een beperking, het is iets wat onderdeel van je leven als je ermee geboren wordt of op latere leeftijd mee wordt geconfronteerd. De meeste mensen met een beperking zoeken naar een weg in de maatschappij om toch hun eigen positie te veroveren. Proberen een studie te volgen, waar ze als ze deze met vele hobbels halen, toch niet mee aan de slag kunnen komen. Of door het nieuwe en het oude beleid van de regering tot de conclusie komen dat die opleiding hun juist in de weg staat.

Nemo was grappig, maar ik wil hem
niet zijn!

Want hoe kan het zijn in een land waar iedereen mee moet kunnen doen in een participatiesamenleving, een quotum voor vrouwen iets voor vissen is en voor arbeidsgehandicapten als noodzakelijk noodgreep wordt gezien. Wat mij hierin vooral teleurstelt is dat ik blijkbaar net zo weinig waard ben als een vis, ook al wil ik dan niet tussen de vissen in een quotum zitten.

Realiteit van de arbeidsmarkt

De arbeidsmarkt is geen makkelijke plek als je een beperking hebt, want solliciteren is telkens uitleggen waarom je iets niet kan lezen. Naar werkmarkten gaan is bemerken dat je de getoonde vacatures niet kan lezen. Dus moet vragen of er vacatures zijn en dan wederom uitleggen dat je ze niet kan lezen. Dus je kan er gewoon niet omheen, het is onderdeel van je leven of je nu werkt of niet.

Ik ben blij met mijn leven, zou graag een vaste baan hebben, maar verder is mijn leven leuk. Ik kan veel, heb veel mogelijkheden gerealiseerd om bijvoorbeeld toch te kunnen studeren en heb een leuk gezin. Maar wat ik wel jammer vind is dat de maatschappij mensen met een beperking volgens de politiek alleen met een quotum aan zal nemen. Dat is niet de realiteit, dat heb ik gemerkt tijdens een les aan HR studenten, zij zagen kansen voor SW’ers, voor hoger opgeleiden en alles daar tussenin met een beperking. Waarom, omdat zij van mij les hebben gekregen over de mogelijkheden die er zijn. Dus welke HBO/WO opleiding volgt en helpt mij de arbeidsmarkt veranderen?