vrijdag 28 november 2014

Het glas blijft halfvol

Het is hier de laatste week erg druk, met een aangevraagd ontslag voor mijn man en een aantal van zijn collega’s zijn we druk in de weer. Van het uitspitten van gegevens, tot het opzoeken van van alles en nog wat in onze eigen bestanden. Het vergt veel tijd, en eigenlijk heb je zo weinig om een verweer op te bouwen. Gelukkig bestaat er zoiets als rechtsbijstand. Maar het blijft veel werk.

Samen zijn we al de hele week bezig, want het was niet alleen een aangevraagd ontslag, het was ook per direct op non-actief. Het gekke daarvan is dat je ineens de hele dag een man thuis hebt zitten. Hoewel hij deze week nog wel aardig in de weer was om spullen op te halen, in te leveren en afscheid te nemen van collega’s. Maar het meest idiote is toch nog dat we nog een Sinterklaas feest hebben, en ja je kind wil je toch niet een feest ontnemen waar ze al maanden naar uitkijkt?

Bizar om te ervaren

Toen ik in 2008 ontslagen werd bij een reorganisatie was dat iets wat we eigenlijk al aan zagen komen, maar dit. Nee niet op dit moment en eigenlijk leek het net weer allemaal weer beter lijkt te gaan in de economie. En toch, er was vrijdag dat telefoontje en een half uur later stond hij op de stoep.

We zijn nu de hele week al druk bezig om dingen uit te zoeken, te graven en ook veel aan het bellen met de andere collega’s die het zelfde meemaken. Het is mooi om te zien hoe zij elkaar ondersteunen, vooral omdat een deel van deze groep al ouder is en niet meer zo makkelijk aan de slag zal kunnen komen. Want als monteur van tegen of net over de 60 liggen de arbeidsmarktkansen nu niet echt voor het oprapen.

Met een frisse blik op de toekomst

Ondanks het aangekondigde ontslag, het onzekere wat er nog gaat komen in de komende maanden als het gaat om de afwikkeling. Wij proberen wel vooruit te kijken, zijn alvast aan het inventariseren waar mijn man graag zou willen werken en welke opleiding hij mogelijk zou willen gaan volgen. Dat klinkt mij zeker positief in de oren en ik hoop dan ook dan ik snel een goed betaalde en langer lopende opdracht kan vinden. Want dan kunnen we ook weer vooruitkijken, kan hij naar school en dat is juist iets wat hij al zo graag wilde.


Ik ben heel benieuwd naar de komende maanden en bent u opzoek naar een lasser of koelmonteur, de mijne staat voor u klaar en hij wil graag weer aan de slag. Want ook al ben ik bevooroordeeld, ik weet dat elke werkgever aan hem een loyale werknemer heeft met de ambitie om zijn kennis breder in te zetten dan alleen in zijn huidige positie. Want hij zou graag doorleren, als projectleider of werkvoorbereider zijn kennis inzetten, dus wie wil mijn man een kans bieden? 






maandag 17 november 2014

Statusloos of zelfs stateloos?

Hoe vaak je deze knop ook indrukt...
Altijd maar achteraan moeten sluiten, dat is voor niemand leuk. Maar als je zoals ik een beperking hebt en geen status als Wajongere, dan is het helaas de bittere praktijk. Want solliciteren bij de Rijksoverheid, dat hoef je niet te proberen. Daar wijzen ze je af omdat je geen Wajong hebt, kwalificaties en ervaring te spijt. Zo gaat het ook met de nieuwe Participatiewet, de wet die alles moest veranderen op de arbeidsmarkt. Nou, er veranderd weinig voor de mensen zonder status en ja er komen wel toezeggingen, maar wat zijn die waard?

Dit klink voor mij als positief ingestelde persoonlijkheid erg negatief en dat realiseer ik me ten zeerste. Maar als het gaat om wat ik persoonlijk ervaar op de arbeidsmarkt, in wet en regelgeving is er weinig positiefs te melden. En dan ook een van de hoofdredenen om als ZZP’er te gaan werken. Maar ook daar wil de overheid de nodige extra wet- en regelgeving gaan opleggen om schijnzelfstandigheid aan te pakken. De vraag is wat blijft er over voor de mensen die net als ik geen status hebben, wel graag willen werken en maar moeten hopen op de gust van werkgevers en/of gemeenten……

Klijnsma belooft te monitoren

Afgelopen week beloofde Klijnsma wederom de doelgroep die buiten de Participatiewet valt te monitoren, maar wat valt er te monitoren van een groep die op papier niet bestaat. Was mijn reactie, Klijnsma zei ‘door de aanvraag van voorzieningen’ toen ik haar eraan herinnerde dat daarvoor wel eerst een baan moest worden gevonden bleef het stil. Want ja, een groep die op papier niet bestaat, die valt nu eenmaal niet te monitoren en dan kan je wel een mooie belofte doen, maar die snijdt dan geen hout.

Ook John Kerstens deed een duit in het zakje, “Er wordt, op mijn verzoek, gewerkt aan een 'gereedschapskist met standaard-instrumenten'.” De vraag is en blijft alleen, hoe wil men die beschikbaar stellen aan mensen die niet op papier bestaan. Aan mensen die, voor de gemeente die straks verantwoordelijk wordt, niets opleveren als ze werken, maar wel geld kosten om aan het werk te helpen. En dat terwijl er vele mensen zijn die zij moeten helpen en zwaar op het gemeentelijke budget drukken.
Het logische gevolg, wij blijven het kind van de rekening.

De werkgevers

Ik weet uit ervaring dat er werkgevers zijn die mij wel kansen willen bieden, helaas blijken die banen echter niet bepaald in de buurt. Voor mij, iemand met een uren-beperking, is dat erg lastig. Neem daarbij dat ik een gezin heb en daardoor niet zo sta te springen om te verhuizen, en je hebt een probleem. Ja, je kan zeggen dat maak je zelf, maar ik ben niet de hoofdkostwinner in ons gezin en dus kan er pas verhuisd worden als hij ook een andere baan heeft gevonden. Met alles wat hij al op zijn bordje heeft aan mantelzorg, nee die vraag ga ik hem niet stellen.

Voor een werkgever is het ook niet makkelijk om mij in dienst te nemen, er kan een No-Risck polis worden aangevraagd. Of die wordt gehonereerd, dat is maar de vraag. Wordt deze afgewezen, dan neemt een werkgever een ongelofelijk groot risico. Want als ik ziek wordt, moet de werkgever 2 jaar loon doorbetalen en loopt hij bij een negatieve beoordeling van de geboden re-integratie het risico op het betalen van een 3e jaar loon.
Dat is met iemand die niet zomaar te herplaatsen is een groot risico en het feit dat ik dit vertel, zal vele werkgevers misschien afschrikken. Toch ben ik de laatste jaren vrijwel niet ziek geweest, want ik ben niet vaak ziek. Maar hoe ga je dat uitleggen als je een chronische ziekte hebt?

Ik blijf boeven het maaiveld uitsteken,
tot het eindelijk lukt!

Opgeven?


Nee, opgeven dat doe ik niet. Zoals ik pas al zei in mijn blog over ZZP’er zijn met een beperking, “Strijdbaar tot het gaatje”. Want ik wil gewoon werken, en laat me echt niet door een paar Haagse regels in een verdomhoekje stoppen. Ik knok me eruit en stop pas als ik ook gewoon een eerlijke kans op de arbeidsmarkt krijg. 








dinsdag 11 november 2014

Kleineren of participeren?

Geen idee of je het hebt meegekregen, maar de voorzitter van het WMO platform is not amused als het gaat om de gemeente Groningen. Waarom, nou vooral om de kleinerende, eigenlijk zelfs domme dingen die er op de site staan als het gaat om huishoudelijke hulp voor mensen die een beperking hebben of door hun leeftijd niet meer alles zelf kunnen.

Een greep uit de tekst:

“Het is misschien even wennen, maar u kunt het u ook aanwennen om de klusjes meer verspreid over de week te doen. Dan kost het u per keer wat minder inspanning. En blijft uw huis toch lekker schoon. Ook alles wat u tussendoor even doet, is mooi meegenomen. De klusjes die overblijven ervaart u dan misschien niet meer zo als een hele berg werk.”

Of:

“De ene mens houdt van superschoon en de ander neemt genoegen met wat minder. Wat u ook gewend bent, u kunt misschien best eens nagaan of bepaalde klussen wat minder vaak kunnen.”

Of wat dacht je van deze handigheidjes:

"Ook kunt u handigheidjes bedenken die u helpen minder werk te hebben. Hier een paar voorbeelden:
  • Als u vaker hetzelfde kopje of beker gebruikt, heeft u minder afwas.
  • Als u een kruimeldief heeft, hoeft u waarschijnlijk wat minder vaak de stofzuiger te pakken.
  • Als u kookt, kunt u proberen alles zo veel mogelijk direct weer op te ruimen of schoon te maken."


Persoonlijk vindt ik het nogal kleinerend om te zeggen, want het toelaten van hulp in de huishouding is niet makkelijk. Mensen zetten deze stap pas als het echt niet meer anders kan, waarom het is een inbreuk op je privacy waar we zo aan hechten. Uit ervaring van beide zijden, ik was ooit zorgverlener, weet ik dat het toelaten van ‘een vreemde’ in je huis niet zondermeer wordt gedaan.

Zorg ontvangen

Stofzuigen is een van de zwaarste
huishoudelijke taken!
Zorg ontvang je niet omdat je geen zin hebt om je klusjes over de week te verspreiden, ik heb iemand die mijn huis schoon komt maken omdat mijn huishouden zoveel tijd en energie kost dat ik geen tijd meer over hou om te werken. Want ja, ik heb een beperking en toch wil ik werken. Dat was altijd mijn keuze, nu is deze keuze er niet meer. Want, waar ik als niet uitkeringsgerechtigde feitelijk al geen keuze had, de overheid verwacht van mensen met een beperking dat zij participeren in de maatschappij. Dus wanneer moeten die klusjes dan gebeuren?


Om je te schamen

Hoe kan een gemeente nu verwachten dat mensen participeren als ze hun huishouden maar over de hele week verspreiden omdat ze het anders niet kunnen doen? Waarom moet je een vuiler huis accepteren omdat je een beperking hebt? Heb je als gehandicapte of oudere geen recht op een schoon huis omdat dat onderdeel is van de kwaliteit van leven? Het lijkt er volgens de site van de gemeente Groningen verdacht veel op.

Ik schaam me, als mens en als politiek actieveling voor dit soort gevolgen van overheidsbeslissingen. Want ik wil participeren, net als de mensen in Groningen naar ik aanneem en waarom moeten wij dan accepteren dat de maatschappij alleen nog een hoge kwaliteit van leven biedt als je zelf je huishouden kan doen?

De gevolgen

Dit wilt u toch liever ook niet
in huis zien?
Ik kan ze me nog goed herinneren, de huizen van mensen die jaren hebben gewacht voor ze hulp toe durfden te laten. Van een spontane aanval door een huis bevolkt met vlooien tot dikke vieze stofnesten die gewoon ongezond zijn omdat er al jaren niet meer is schoongemaakt. Dat wens ik niemand toe en daarom zijn dit soort adviezen echt te schandelijk voor woorden! Want hulp vragen, dat doen mensen echt niet omdat ze lui zijn, maar omdat ze het ECHT NODIG HEBBEN!
Dus mijn vraag is vooral: "wie gaat het straks opruimen?"






zondag 2 november 2014

Op congres

Verkiezingen 2014
Volgende week is het weer zo ver, het CDA congres dit jaar in Alkmaar. Voor de niet politiek minnende Nederlander een verspilling van geld. Voor de politieke actieveling een feestje van herkenning, een plek voor gelijk gestemden en bovenal een plek waar veel wordt gedebatteerd. Waar burgers vooral eenheid verwachten in een politieke partij, is ook in een politieke stroming het anders denken niet vreemd.

Sinds het debacle dat gemeenteraadsverkiezingen heet, is mij vaak gevraagd waarom ik nog steeds politiek actief ben. Ik schreef er al eerder over, en toch het laat me niet helemaal los. Zeker nu er weer een congres aan zit te komen, eentje waar de nodige resoluties vanuit allerlei hoeken in mijn mailbox belanden. Waarom, omdat mensen mij weten te vinden, tenminste de politieke CDA dieren die niet uit Krimpen komen dan.......

Ik sta aan de zijlijn
Hier op lokaal niveau sta ik volledig aan de zijlijn, jammer, maar zo is het nu eenmaal. Ik heb me uitgesproken over zaken die mij als voorvechter van gelijke kansen raakten en dat was niet zo succesvol in het resultaat. Tenminste op lokaal niveau dan, op landelijk niveau is er zeker veel positieve aandacht geweest voor diversiteit op lijsten, in allerlei vormen. Hoewel het misschien nog niet zo ver is dat er overal ruimte is voor iemand met een beperking op een lijst, het begint wel te komen.

Dat werd tijd, zou je denken, maar ook in de politiek is de participatiesamenleving nog niet helemaal wat deze moet zijn. In de PvdA hebben ze Otwin van Dijk en Jette Klijnsma, maar in andere partijen zijn er maar weinigen die ondanks hun beperking een hele politieke sprong maken. Hoewel, ik ken wel een paar Groen Links raadsleden op wielen, 2 top dames die zeker ook de potentie zouden hebben voor een blauw stoeltje in Den Haag. Hoewel die dan zouden sneuvelen voor deze dames.

Toch naar het feestje
Tijdens het laatste CDA congres
keken wij massaal naar
Sven Kramer.
Ondanks het feit dat ik wat alleen sta op het lokale politieke toneel, sta ik er wel op het landelijke toneel. Waar zaterdag het congres in Alkmaar voor mij ook weer een feest der herkenning is, want ik kom vele politieke 'vrienden' tegen en vooral ook veel mensen die net als ik streven naar een inclusieve en participerende maatschappij. Kortom, ik blijf niet thuis omdat ik in mijn eentje naar Alkmaar ga, ik ga gewoon en vier mijn feestje omdat het heerlijk is om samen met mensen vol ideeën over de toekomst van Nederland na te denken.

Debatten zullen er zeker zijn, de resoluties brengen dat met zich mee en misschien passeren er ook wel zaken waar ik me niet zo in kan vinden. Evenals er zaken passeren waar ik me juist wel in kan vinden. Dat maakt politiek nu zo interessant, het is het vinden van het compromis en de wens van de meerderheid. Nu wordt het bovenal tijd om dat ook naar de kiezers uit te dragen, samen kiezen betekent ook samen slikken. Want we kunnen het niet iedereen naar de zin maken, we kunnen wel samenwerken zodat iedereen naar vermogen zijn plekje in de maatschappij weet te vinden!