Vorige week, werd er naar aanleiding van het amendement van Otwin van Dijk een langdurige discussie gevoerd over toegankelijkheid. Waarbij het niet ging om de logica van toegankelijke dienstverlening of locatie, maar waar het ging om de kosten die dat met zich meebracht. Het is wederom een discussie over geld, maar nooit hoor je de economische voordelen voorbij komen van de klandizie die mensen met een beperking met zich meebrengen.
Raar uitgangspunt
Het is een raar uitgangspunt, want als toegankelijkheid de norm wordt en mensen met een beperking meer zelfstandigheid kunnen ervaren en daarmee dus ook beter kunnen participeren in de maatschappij, worden zij zelfstandiger. Bij zelfstandigheid hoort ook een baan, een goed inkomen en daarmee meer bestedingsruimte. Dat is hoe simpel het leven werkt, heb je gelijke kansen op werk en is een bedrijf toegankelijk voor je, het OV toegankelijk zodat je op je werk kan komen en de zorg op maat zodat je op je werk kan komen. Dan is er sprake van een gelijkwaardige positie in de maatschappij, met alle voordelen die dit voor de maatschappij oplevert.
Want, en daar lijkt de discussie omheen te draaien, mensen met een beperking zijn consumenten die bedrijven binnen kunnen halen. Een dienstverlener met een ontoegankelijke website is een dief van zijn eigen portemonnee en dat terwijl het slechts een kleine investering is om een website bij onderhoud of herinrichting ook gelijk toegankelijk te maken. Want elke ondernemer laat zijn website met grote regelmaat onderhouden en updaten om aantrekkelijk te blijven, dan kan toegankelijkheid gelijk worden meegenomen en is het geen extra ding maar een stukje marketing.
Wat niet kan, dat hoeft niet
Wat mij vooral verbaasde was Fleur Agema, die eigenlijk verwoordde wat de gemiddelde architect ook al mist, zij vindt toegankelijkheid in bouwbesluiten onnodig. Een nieuwbouw of verbouw project wat niet aan toegankelijkheid voldoet is zonde van het geld, en toch snapt mevrouw Agema niet dat toegankelijkheid de norm zou moeten zijn omdat het simpelweg logisch zou moeten zijn om elke klant met open armen te kunnen ontvangen. Natuurlijk, niet elk gebouw kan toegankelijk worden gemaakt voor iedereen, maar met een goede reden is dat ook gewoon iets wat wordt geaccepteerd, zeker door de mensen met een beperking zelf.
Gewoon en niet apart
Het blijft hiermee nog steeds om geld draaien, maar niet om de kosten die kunnen worden bespaard omdat mensen zelfstandig in de maatschappij kunnen functioneren, hoeveel geld het scheelt als mensen niet met een busje maar gewoon met het OV kunnen reizen. Hoeveel geld het scheelt als mensen naar hun werk kunnen in plaats van een uitkering te ontvangen en vooral ook hoeveel geld het scheelt als mensen met een beperking zichzelf waardevol voelen en daarmee minder zorg vragen behalve welke ze echt niet zonder kunnen.
Ja, dat is wat een VN Verdrag met zich mee kan brengen, mensen die volwaardig onderdeel kunnen worden van de maatschappij, waar meedoen de norm wordt en toegankelijkheid geen uitzondering is, maar gewoon gewoon. Dat is een maatschappij waar iedereen waardevol is en economisch een bijdrage kan leveren, hoe klein deze ook is. Daar wil ik leven en daarom wil ik dat de Tweede Kamer volledig instemt met het amendement van Otwin van Dijk. Volledig instemt met het VN Verdrag en geen stukjes selecteert om de kosten, want dat is een kotertermijn visie en dat station zijn we na bijna 10 jaar toch wel gepasseerd? Dus maak nu maar gewoon een einde aan deze kolder discussie, het wordt tijd voor inclusie!
