zondag 21 december 2014

De arts zei “dit heb ik nog nooit gezien”

Tot mijn grote verbazing, nou eigenlijk verontwaardiging laat Sybrand Buma namens het CDA weten dat er wel eens voor een verbeterde versie van de wet voor het afschaffen van artikel 13 kan worden gestemd. Speciaal voor Sybrand Buma, alle CDA’ers die mij kennen en de vele andere politici die in de Eerste of Tweede Kamer over deze wet na moeten denken. Wil ik u uitleggen hoe verrot vervelend het kan zijn om bij de verkeerde arts op de tafel te moeten liggen.

Vorig jaar moest ik, wat door veel oogartsen als een routine operatie wordt beschouwd, aan staar worden geopereerd. Nou ja, eigenlijk heet het nastaar, want het komt namelijk met regelmaat terug als je zoals ik op jonge leeftijd een erfelijke vorm van staar krijgt. Alleen al het feit dat ik op jonge leeftijd staar kreeg, ik was 9 maanden oud, laat al zien dat het niet zo routine is. Wat ik als patiënt weet is dit; mijn versie van staar is uitermate taai en hardnekkig om te verwijderen. En dat, dat maakt dat het toch niet zo routine is.

Zo gewoon en toch bijzonder

Ik ben al vele malen geopereerd, met laser en met het ouderwets snijden, als het gaat om mijn ogen. En mijn vroegere arts liet mij daarbij altijd onder narcose gaan, simpelweg omdat hij nooit wist wat hij tegen zou komen. Naast het feit dat hij mij de ervaring van lokale verdoving en dus het ‘bewust meemaken’ van de operatie niet gunde. De goede man, een vriendelijke oude professor is nu al jaren van zijn welverdiende pensioen aan het genieten.

Als kind zat ik daar in het UMC Radbout in Nijmegen altijd tussen de oude mensen, waar je als kind altijd op het hart gedrukt kreeg dat je stil moest zijn. Om uiteindelijk naar de oogarts te gaan als je na lang wachten aan de beurt was. Maar door zijn goede zorgen kon ik tegen alle verwachtingen in uiteindelijk na het implanteren van kunstlezen wel auto gaan rijden. Hij was er trots op dat ik al zijn jongste patiënt ooit de klauwlens geïmplanteerd kreeg ondanks alle complicaties aan mijn ogen en ik niet minder natuurlijk.

Op de operatietafel

Vorig jaar moest ik, sinds 2001 loop ik in het Eurasmus UMC, geopereerd worden aan nastaar. Men begon met de laser, maar dat slaagde niet, het was te taai en toen kwam er toch de onvermijdelijke operatie met mes en al. Ik mocht niet onder narcose, "dat doen we tegenwoordig niet meer," werd mij verteld, ik baalde maar ging toch maar af op de arts. Achteraf heb ik er spijt van als haren op mijn hoofd, waarom nou hierom.

Ik kwam bij een andere arts dan mijn eigen arts op de operatietafel te liggen, in de lopendband van staaroperaties die op zo’n standaarddag worden doorlopen. Echter bleek deze arts niets te weten van jonge mensen met staar. Ik lag daar, onder een laken op een harde tafel en moest stil blijven liggen terwijl de betreffende arts aan het klagen was over MIJN staar. Ze had dit nog nooit meegemaakt, ze vond het vreemd, en toen ik zei dat ik pijn had werd ik voor gek verklaard. Het kon immers niet pijn doen want er was verdoving. Nou die hielp duidelijk onvoldoende en dat zag de oplettende anesthesist gelukkig wel aan mijn hartslag.

Ze snapte het echt niet

Juist dat netvlies, daarom was men in 1982
zo voorzichtig! De betreffende arts anno
2013 snapte dat duidelijk niet, daarom
nooit meer deze arts!
De arts is uiteindelijk anderhalf uur bezig geweest met de nastaar en het verwijderen van verharde resten van mijn oorspronkelijke lens die in 1982 is verwijderd. Ze zeurde over de slechte zorg, terwijl men toen in 1982 deze ‘gevallen’ resten niet durfde te verwijderen, uit angst mijn oog verder te beschadigen, en ik was diep van binnen enorm boos. Want de arts die mij in 1982 de kans had gegeven met zicht op te groeien is al jaren overleden, de goede man had er alles aan gedaan om naar de mogelijkheden van die tijd, een zo goed mogelijk zicht mogelijk te maken. Ze snapte echt niet dat staar op jonge leeftijd anders werkt, dat de tijdgeest en kennis van 30 jaar geleden zoveel anders was dan de hare en liet dat duidelijk blijken.

Nooit meer bij deze arts!

Voor alle politici, ik wens u niet toe dat er bij u in uw oog wordt gepeurd door een arts die niet weet waar hij/zij mee bezig is, uw pijn negeert en dat u alleen te horen krijgt dat u stil moet blijven liggen en niet moet klagen. Dat u een arts tegenkomt die minder blijkt te weten van uw aandoening dat dat u ervan weet, omdat u er al jaren mee leeft en altijd door voorgaande artsen prima bent geïnformeerd. Want mijn ogen zijn mijn zorg, ze zijn niet van de verzekeraar ze zijn van mij en daarom wil ik kiezen welke arts er in mijn ogen zit te rommelen omdat ik het vertrouwen wil hebben in goede zorg en zeker als ik van de verzekeraar niet meer onder narcose mag omdat het te duur is. Het vertrouwen dat men er alles aan doet om mij zo lang als met alle complicaties mogelijk mijn zicht te behouden omdat de wereld nu eenmaal te mooi is om zomaar niet meer te kunnen zien!

Daarom, behoud de vrijeartsenkeuze omdat je lijf van jou is en niet van de zorgverzekeraar, omdat je moet kunnen kiezen wie je het vertrouwen geeft om aan je lijf te zitten hoe delicaat een probleem ook is!

Prettig om te weten, het CDA is en blijft voor vrijeartsenkeuze! 


donderdag 18 december 2014

Domocratie is meer dan afspraak = afpsraak

Democratie is meer dan de gang naar de stembus!
Deze dagen zijn voor politieke dieren als ik voer voor ons politieke hart, het gonst en het doet. Maar ik moet ook bekennen dat er nu een oplossing ligt die mijn politieke liefde toch een flinke deuk op doen lopen, als dit werkelijk de oplossing is dan is het eigenlijk meer een poffertjespan…..

De VVD heeft een punt, ze hebben een afspraak gemaakt met de PvdA, die afspraak ligt vast in het regeerakkoord, maar wat ze zijn vergeten is het individu in de senaat. In dit geval, zelfs 3 senatoren die het niet over hun hart konden verkrijgen om voor de wet die de vrijenarstenkeuze zou vernietigen te stemmen. Deze 3 mensen hebben door hun persoonlijke overtuiging de regering in de problemen gebracht, maar is daarom de afspraak verbroken?

Coalitie

In Nederland werken we met coalities, partijen die samen een regering vormen en soms mijlenver uit elkaar liggen als het om gedachtengoed gaat. Dat neemt een risico met zich mee, daarom worden er goede afspraken gemaakt over de koers, de wensen en daaraan dienen de partijen zich te houden. Maar die partijen, ze bestaan uit mensen en mensen hebben het recht om ‘zonder last of ruggespraak’ hun stem uit te brengen in de Tweede en Eerste Kamer.

De Tweede Kamer
Nu ligt daar net de crux in dit verhaal, want er waren dus een aantal mensen die zich niet konden conformeren aan de afspraken. Het ging in tegen alles waar zij voor staan en waarin zij geloven. En nu, nu worden deze mensen gedwongen te kiezen, ze laten zich niet dwingen dus ineens komt er een konijn uit de hoge hoed.

Konijn uit de hoed

Nu is er een noodgreep toegepast, de Algemene Maatregel van Bestuur (AMvB) is uit de kast gehaald, als de wet niet door de Eerste Kamer komt (in gewijzigde vorm) dan wil het kabinet deze maatregel gaan toepassen. Dit is een staatsrechtelijke manier om het parlement en de senaat te omzeilen. De laatste keer dat dit is ingezet is in 1940 met betrekking tot de krijgsmacht en laat zien wat voor noodgreep het is.

Hoe kan een regering tot zo’n maatregel komen, iets wat niet wordt gedragen door de senaat. Terwijl juist die senaat de basis is voor toetsing van wetgeving op basis van de wet en uiteraard ook de normen en waarden van een maatschappij spelen hier een rol. Maar op dit moment is de senaat net even een andere rol toebedeeld, ten minste als het aan dit kabinet ligt. Ze hebben er een constructieve oppositie voor opgetuigd om er de meerderheid te behalen en nu……

Een grens overschreden

De Eerste Kamer
Wat mij betreft is er een grens overschreden, want als de nieuw ingediende versie van deze wet niet door de Eerste Kamer komt, dan volgt er dus de noodgreep via de Algemene Maatregel van Bestuur. Voor de leek een beetje als een dictatoriale oplossing om iets te verkrijgen wat de democratie heeft verworpen. Dit is een grens die de democratie mijns inziens niet moet zoeken, want het breekt het vertrouwen met de kiezer. Het laat zien dat de kiezer niet veel waard is, zeker als het geen noodmaatregel is om het land voor onheil te behoeden.


Hoewel Schippers, Rutte en de rest in het torentje het onheil misschien groot genoeg vinden, ik geloof niet in een land geregeerd door zorgverzekeraars, bankiers en meer van dat soort groepen. Simpelweg omdat de overheid er is om de democratie en haar inwoners te beschermen. De inzet van een AMvB is daar debet aan. Men gooit de democratie de deur uit, en dat alleen voor afspraak = afspraak boven de democratie en de mensen die de democratie maken. 






Deze blog is een analyse van de gevolgen van een politieke boodschap, geenszins gebaseerd op een politieke voorkeur.

donderdag 11 december 2014

Vrouwen zijn geen vissen, gehandicapten wel?

"Een quotum is voor vissen, niet voor vrouwen"
Vanmiddag was er grote wrevel merkbaar bij de opmerking van Jet Bussemaker gisteren, waarin zij pleitte voor een lijst met topvrouwen. Eigenlijk gewoon een quotum voor vrouwen in het top van het bedrijfsleven. Het bijzondere is dat dit vrouwenquotum duidelijk tot veel wrevel leidt, zowel bij vrouwen als bij de politiek, als bij de bedrijven zelf. Maar als een VVD Tweede Kamerlid Ockje Tellegen zegt “Een qoutum zijn voor vissen, niet voor vrouwen” op de zelfde dag dat de VVD instemt met een quotum voor arbeidsgehandicapten, zijn wij dan wel vissen?

Ik wil nergens zitten als een excuustruus, net als het VVD Kamerlid. Maar ik wil wel werken in een land waar de politiek blijkbaar alleen oplossingen ziet voor mensen met een beperking door een quotum. Waar het gebrek aan vrouwen in een toppositie alleen met lijstjes van Bussenmaker op te lossen zijn. Moet ik dan accepteren dat ik alleen kan werken als er een Quotumwet komt?

Niet gekozen

Niemand kiest voor een beperking, het is iets wat onderdeel van je leven als je ermee geboren wordt of op latere leeftijd mee wordt geconfronteerd. De meeste mensen met een beperking zoeken naar een weg in de maatschappij om toch hun eigen positie te veroveren. Proberen een studie te volgen, waar ze als ze deze met vele hobbels halen, toch niet mee aan de slag kunnen komen. Of door het nieuwe en het oude beleid van de regering tot de conclusie komen dat die opleiding hun juist in de weg staat.
Nemo was grappig, maar ik wil hem
niet zijn!

Want hoe kan het zijn in een land waar iedereen mee moet kunnen doen in een participatiesamenleving, een quotum voor vrouwen iets voor vissen is en voor arbeidsgehandicapten als noodzakelijk noodgreep wordt gezien. Wat mij hierin vooral teleurstelt is dat ik blijkbaar net zo weinig waard ben als een vis, ook al wil ik dan niet tussen de vissen in een quotum zitten.


Realiteit van de arbeidsmarkt

De arbeidsmarkt is geen makkelijke plek als je een beperking hebt, want solliciteren is telkens uitleggen waarom je iets niet kan lezen. Naar werkmarkten gaan is bemerken dat je de getoonde vacatures niet kan lezen. Dus moet vragen of er vacatures zijn en dan wederom uitleggen dat je ze niet kan lezen. Dus je kan er gewoon niet omheen, het is onderdeel van je leven of je nu werkt of niet.


Ik ben blij met mijn leven, zou graag een vaste baan hebben, maar verder is mijn leven leuk. Ik kan veel, heb veel mogelijkheden gerealiseerd om bijvoorbeeld toch te kunnen studeren en heb een leuk gezin. Maar wat ik wel jammer vind is dat de maatschappij mensen met een beperking volgens de politiek alleen met een quotum aan zal nemen. Dat is niet de realiteit, dat heb ik gemerkt tijdens een les aan HR studenten, zij zagen kansen voor SW’ers, voor hoger opgeleiden en alles daar tussenin met een beperking. Waarom, omdat zij van mij les hebben gekregen over de mogelijkheden die er zijn. Dus welke HBO/WO opleiding volgt en helpt mij de arbeidsmarkt veranderen?





vrijdag 28 november 2014

Het glas blijft halfvol

Het is hier de laatste week erg druk, met een aangevraagd ontslag voor mijn man en een aantal van zijn collega’s zijn we druk in de weer. Van het uitspitten van gegevens, tot het opzoeken van van alles en nog wat in onze eigen bestanden. Het vergt veel tijd, en eigenlijk heb je zo weinig om een verweer op te bouwen. Gelukkig bestaat er zoiets als rechtsbijstand. Maar het blijft veel werk.

Samen zijn we al de hele week bezig, want het was niet alleen een aangevraagd ontslag, het was ook per direct op non-actief. Het gekke daarvan is dat je ineens de hele dag een man thuis hebt zitten. Hoewel hij deze week nog wel aardig in de weer was om spullen op te halen, in te leveren en afscheid te nemen van collega’s. Maar het meest idiote is toch nog dat we nog een Sinterklaas feest hebben, en ja je kind wil je toch niet een feest ontnemen waar ze al maanden naar uitkijkt?

Bizar om te ervaren

Toen ik in 2008 ontslagen werd bij een reorganisatie was dat iets wat we eigenlijk al aan zagen komen, maar dit. Nee niet op dit moment en eigenlijk leek het net weer allemaal weer beter lijkt te gaan in de economie. En toch, er was vrijdag dat telefoontje en een half uur later stond hij op de stoep.

We zijn nu de hele week al druk bezig om dingen uit te zoeken, te graven en ook veel aan het bellen met de andere collega’s die het zelfde meemaken. Het is mooi om te zien hoe zij elkaar ondersteunen, vooral omdat een deel van deze groep al ouder is en niet meer zo makkelijk aan de slag zal kunnen komen. Want als monteur van tegen of net over de 60 liggen de arbeidsmarktkansen nu niet echt voor het oprapen.

Met een frisse blik op de toekomst

Ondanks het aangekondigde ontslag, het onzekere wat er nog gaat komen in de komende maanden als het gaat om de afwikkeling. Wij proberen wel vooruit te kijken, zijn alvast aan het inventariseren waar mijn man graag zou willen werken en welke opleiding hij mogelijk zou willen gaan volgen. Dat klinkt mij zeker positief in de oren en ik hoop dan ook dan ik snel een goed betaalde en langer lopende opdracht kan vinden. Want dan kunnen we ook weer vooruitkijken, kan hij naar school en dat is juist iets wat hij al zo graag wilde.


Ik ben heel benieuwd naar de komende maanden en bent u opzoek naar een lasser of koelmonteur, de mijne staat voor u klaar en hij wil graag weer aan de slag. Want ook al ben ik bevooroordeeld, ik weet dat elke werkgever aan hem een loyale werknemer heeft met de ambitie om zijn kennis breder in te zetten dan alleen in zijn huidige positie. Want hij zou graag doorleren, als projectleider of werkvoorbereider zijn kennis inzetten, dus wie wil mijn man een kans bieden? 






maandag 17 november 2014

Statusloos of zelfs stateloos?

Hoe vaak je deze knop ook indrukt...
Altijd maar achteraan moeten sluiten, dat is voor niemand leuk. Maar als je zoals ik een beperking hebt en geen status als Wajongere, dan is het helaas de bittere praktijk. Want solliciteren bij de Rijksoverheid, dat hoef je niet te proberen. Daar wijzen ze je af omdat je geen Wajong hebt, kwalificaties en ervaring te spijt. Zo gaat het ook met de nieuwe Participatiewet, de wet die alles moest veranderen op de arbeidsmarkt. Nou, er veranderd weinig voor de mensen zonder status en ja er komen wel toezeggingen, maar wat zijn die waard?

Dit klink voor mij als positief ingestelde persoonlijkheid erg negatief en dat realiseer ik me ten zeerste. Maar als het gaat om wat ik persoonlijk ervaar op de arbeidsmarkt, in wet en regelgeving is er weinig positiefs te melden. En dan ook een van de hoofdredenen om als ZZP’er te gaan werken. Maar ook daar wil de overheid de nodige extra wet- en regelgeving gaan opleggen om schijnzelfstandigheid aan te pakken. De vraag is wat blijft er over voor de mensen die net als ik geen status hebben, wel graag willen werken en maar moeten hopen op de gust van werkgevers en/of gemeenten……

Klijnsma belooft te monitoren

Afgelopen week beloofde Klijnsma wederom de doelgroep die buiten de Participatiewet valt te monitoren, maar wat valt er te monitoren van een groep die op papier niet bestaat. Was mijn reactie, Klijnsma zei ‘door de aanvraag van voorzieningen’ toen ik haar eraan herinnerde dat daarvoor wel eerst een baan moest worden gevonden bleef het stil. Want ja, een groep die op papier niet bestaat, die valt nu eenmaal niet te monitoren en dan kan je wel een mooie belofte doen, maar die snijdt dan geen hout.

Ook John Kerstens deed een duit in het zakje, “Er wordt, op mijn verzoek, gewerkt aan een 'gereedschapskist met standaard-instrumenten'.” De vraag is en blijft alleen, hoe wil men die beschikbaar stellen aan mensen die niet op papier bestaan. Aan mensen die, voor de gemeente die straks verantwoordelijk wordt, niets opleveren als ze werken, maar wel geld kosten om aan het werk te helpen. En dat terwijl er vele mensen zijn die zij moeten helpen en zwaar op het gemeentelijke budget drukken.
Het logische gevolg, wij blijven het kind van de rekening.

De werkgevers

Ik weet uit ervaring dat er werkgevers zijn die mij wel kansen willen bieden, helaas blijken die banen echter niet bepaald in de buurt. Voor mij, iemand met een uren-beperking, is dat erg lastig. Neem daarbij dat ik een gezin heb en daardoor niet zo sta te springen om te verhuizen, en je hebt een probleem. Ja, je kan zeggen dat maak je zelf, maar ik ben niet de hoofdkostwinner in ons gezin en dus kan er pas verhuisd worden als hij ook een andere baan heeft gevonden. Met alles wat hij al op zijn bordje heeft aan mantelzorg, nee die vraag ga ik hem niet stellen.

Voor een werkgever is het ook niet makkelijk om mij in dienst te nemen, er kan een No-Risck polis worden aangevraagd. Of die wordt gehonereerd, dat is maar de vraag. Wordt deze afgewezen, dan neemt een werkgever een ongelofelijk groot risico. Want als ik ziek wordt, moet de werkgever 2 jaar loon doorbetalen en loopt hij bij een negatieve beoordeling van de geboden re-integratie het risico op het betalen van een 3e jaar loon.
Dat is met iemand die niet zomaar te herplaatsen is een groot risico en het feit dat ik dit vertel, zal vele werkgevers misschien afschrikken. Toch ben ik de laatste jaren vrijwel niet ziek geweest, want ik ben niet vaak ziek. Maar hoe ga je dat uitleggen als je een chronische ziekte hebt?

Ik blijf boeven het maaiveld uitsteken,
tot het eindelijk lukt!

Opgeven?


Nee, opgeven dat doe ik niet. Zoals ik pas al zei in mijn blog over ZZP’er zijn met een beperking, “Strijdbaar tot het gaatje”. Want ik wil gewoon werken, en laat me echt niet door een paar Haagse regels in een verdomhoekje stoppen. Ik knok me eruit en stop pas als ik ook gewoon een eerlijke kans op de arbeidsmarkt krijg. 








dinsdag 11 november 2014

Kleineren of participeren?

Geen idee of je het hebt meegekregen, maar de voorzitter van het WMO platform is not amused als het gaat om de gemeente Groningen. Waarom, nou vooral om de kleinerende, eigenlijk zelfs domme dingen die er op de site staan als het gaat om huishoudelijke hulp voor mensen die een beperking hebben of door hun leeftijd niet meer alles zelf kunnen.

Een greep uit de tekst:

“Het is misschien even wennen, maar u kunt het u ook aanwennen om de klusjes meer verspreid over de week te doen. Dan kost het u per keer wat minder inspanning. En blijft uw huis toch lekker schoon. Ook alles wat u tussendoor even doet, is mooi meegenomen. De klusjes die overblijven ervaart u dan misschien niet meer zo als een hele berg werk.”

Of:

“De ene mens houdt van superschoon en de ander neemt genoegen met wat minder. Wat u ook gewend bent, u kunt misschien best eens nagaan of bepaalde klussen wat minder vaak kunnen.”

Of wat dacht je van deze handigheidjes:

"Ook kunt u handigheidjes bedenken die u helpen minder werk te hebben. Hier een paar voorbeelden:
  • Als u vaker hetzelfde kopje of beker gebruikt, heeft u minder afwas.
  • Als u een kruimeldief heeft, hoeft u waarschijnlijk wat minder vaak de stofzuiger te pakken.
  • Als u kookt, kunt u proberen alles zo veel mogelijk direct weer op te ruimen of schoon te maken."


Persoonlijk vindt ik het nogal kleinerend om te zeggen, want het toelaten van hulp in de huishouding is niet makkelijk. Mensen zetten deze stap pas als het echt niet meer anders kan, waarom het is een inbreuk op je privacy waar we zo aan hechten. Uit ervaring van beide zijden, ik was ooit zorgverlener, weet ik dat het toelaten van ‘een vreemde’ in je huis niet zondermeer wordt gedaan.

Zorg ontvangen

Stofzuigen is een van de zwaarste
huishoudelijke taken!
Zorg ontvang je niet omdat je geen zin hebt om je klusjes over de week te verspreiden, ik heb iemand die mijn huis schoon komt maken omdat mijn huishouden zoveel tijd en energie kost dat ik geen tijd meer over hou om te werken. Want ja, ik heb een beperking en toch wil ik werken. Dat was altijd mijn keuze, nu is deze keuze er niet meer. Want, waar ik als niet uitkeringsgerechtigde feitelijk al geen keuze had, de overheid verwacht van mensen met een beperking dat zij participeren in de maatschappij. Dus wanneer moeten die klusjes dan gebeuren?


Om je te schamen

Hoe kan een gemeente nu verwachten dat mensen participeren als ze hun huishouden maar over de hele week verspreiden omdat ze het anders niet kunnen doen? Waarom moet je een vuiler huis accepteren omdat je een beperking hebt? Heb je als gehandicapte of oudere geen recht op een schoon huis omdat dat onderdeel is van de kwaliteit van leven? Het lijkt er volgens de site van de gemeente Groningen verdacht veel op.

Ik schaam me, als mens en als politiek actieveling voor dit soort gevolgen van overheidsbeslissingen. Want ik wil participeren, net als de mensen in Groningen naar ik aanneem en waarom moeten wij dan accepteren dat de maatschappij alleen nog een hoge kwaliteit van leven biedt als je zelf je huishouden kan doen?

De gevolgen

Dit wilt u toch liever ook niet
in huis zien?
Ik kan ze me nog goed herinneren, de huizen van mensen die jaren hebben gewacht voor ze hulp toe durfden te laten. Van een spontane aanval door een huis bevolkt met vlooien tot dikke vieze stofnesten die gewoon ongezond zijn omdat er al jaren niet meer is schoongemaakt. Dat wens ik niemand toe en daarom zijn dit soort adviezen echt te schandelijk voor woorden! Want hulp vragen, dat doen mensen echt niet omdat ze lui zijn, maar omdat ze het ECHT NODIG HEBBEN!
Dus mijn vraag is vooral: "wie gaat het straks opruimen?"






zondag 2 november 2014

Op congres

Verkiezingen 2014
Volgende week is het weer zo ver, het CDA congres dit jaar in Alkmaar. Voor de niet politiek minnende Nederlander een verspilling van geld. Voor de politieke actieveling een feestje van herkenning, een plek voor gelijk gestemden en bovenal een plek waar veel wordt gedebatteerd. Waar burgers vooral eenheid verwachten in een politieke partij, is ook in een politieke stroming het anders denken niet vreemd.

Sinds het debacle dat gemeenteraadsverkiezingen heet, is mij vaak gevraagd waarom ik nog steeds politiek actief ben. Ik schreef er al eerder over, en toch het laat me niet helemaal los. Zeker nu er weer een congres aan zit te komen, eentje waar de nodige resoluties vanuit allerlei hoeken in mijn mailbox belanden. Waarom, omdat mensen mij weten te vinden, tenminste de politieke CDA dieren die niet uit Krimpen komen dan.......

Ik sta aan de zijlijn
Hier op lokaal niveau sta ik volledig aan de zijlijn, jammer, maar zo is het nu eenmaal. Ik heb me uitgesproken over zaken die mij als voorvechter van gelijke kansen raakten en dat was niet zo succesvol in het resultaat. Tenminste op lokaal niveau dan, op landelijk niveau is er zeker veel positieve aandacht geweest voor diversiteit op lijsten, in allerlei vormen. Hoewel het misschien nog niet zo ver is dat er overal ruimte is voor iemand met een beperking op een lijst, het begint wel te komen.

Dat werd tijd, zou je denken, maar ook in de politiek is de participatiesamenleving nog niet helemaal wat deze moet zijn. In de PvdA hebben ze Otwin van Dijk en Jette Klijnsma, maar in andere partijen zijn er maar weinigen die ondanks hun beperking een hele politieke sprong maken. Hoewel, ik ken wel een paar Groen Links raadsleden op wielen, 2 top dames die zeker ook de potentie zouden hebben voor een blauw stoeltje in Den Haag. Hoewel die dan zouden sneuvelen voor deze dames.

Toch naar het feestje
Tijdens het laatste CDA congres
keken wij massaal naar
Sven Kramer.
Ondanks het feit dat ik wat alleen sta op het lokale politieke toneel, sta ik er wel op het landelijke toneel. Waar zaterdag het congres in Alkmaar voor mij ook weer een feest der herkenning is, want ik kom vele politieke 'vrienden' tegen en vooral ook veel mensen die net als ik streven naar een inclusieve en participerende maatschappij. Kortom, ik blijf niet thuis omdat ik in mijn eentje naar Alkmaar ga, ik ga gewoon en vier mijn feestje omdat het heerlijk is om samen met mensen vol ideeën over de toekomst van Nederland na te denken.

Debatten zullen er zeker zijn, de resoluties brengen dat met zich mee en misschien passeren er ook wel zaken waar ik me niet zo in kan vinden. Evenals er zaken passeren waar ik me juist wel in kan vinden. Dat maakt politiek nu zo interessant, het is het vinden van het compromis en de wens van de meerderheid. Nu wordt het bovenal tijd om dat ook naar de kiezers uit te dragen, samen kiezen betekent ook samen slikken. Want we kunnen het niet iedereen naar de zin maken, we kunnen wel samenwerken zodat iedereen naar vermogen zijn plekje in de maatschappij weet te vinden!







dinsdag 28 oktober 2014

Kom maar op!

De overheid zou graag een dikke streep
door ZZP'end Nederland zetten!
Nadat ik wist dat ik niet in aanmerking kwam voor de garantiebanen, en dus mijn perspectieven op de arbeidsmarkt een vrije val maakten. Besloot ik om mijn kennis in te zetten om die participatiebanen vorm te geven. Leuk, als ZZP’er aan de slag. Ok, het kost me veel energie die ik nodig heb om mijn werk te doen, dus bleef er nog maar 20 uur over om te werken. Maar toch, ik kon mijn eigen broek ophouden. Maar nu, nu besluit Wiebes met zijn maaimachine ZZP’end Nederland plat te maaien. Want de groei van het aantal ZZP’ers loopt volgens onze regering uit de hand!

Zoals ik in mijn eerdere blogs, over werken, leven en andere alle daagse dingen met een beperking, al schreef. De zorgkosten lopen op, het verlies van tegemoetkomingen slaat er dan ook bij ons flink in. Ik zou dus eigenlijk meer moeten gaan werken. Maar helaas, dat zit er niet in, dus ik werk vrolijk door en bedenk hoe ik meer uit mijn bedrijf kan halen dan ik nu al doe. Dan komt er het bericht over de ZZP’ers die ineens niet meer zo wenselijk zijn voor dit kabinet. Terwijl juist de ZZP’er de afgelopen jaren de klappen van ontslag, teruglopende opdrachten door snijden in flexibele schillen en onder druk staande prijzen, flink hebben gevoeld blijkt dit een nieuwe melkkoe te zijn voor de regering van Mark Rutte.

ZZP'ers; innovatiewerkers! 

Ondernemen is goed voor de economie, ZZP’ers leveren hier zeker ook een grote bijdrage aan. En van de 800.000 zijn er zeker behoorlijk wat die tegen wil en dank zijn gestart. Maar nu ondanks alles wel het hoofd boven water weten te houden. Dat is blijkbaar ineens maatschappelijk minder wenselijk, want meer ZZP’ers betekent ook minder premies in de WW kas, en andere sociale regelingen. Waar de ZZP’ers zelf overigens geen recht op hebben, want zij zijn bij gebrek aan inkomsten tot de WWB veroordeeld. Welke ook al uitgekleed is en daarbij moet je eerst je vermogen opeten, dus de vraag is of dat nu zo wenselijk is als je als ZZP’er netjes probeert om een eigen reserve op te bouwen voor ‘bange dagen.’

Maatschappelijk verantwoord overheidsbeleid, dat is iets wat blijkbaar nog niet bestaat. Want een maatschappij is gediend bij burgers die zelfredzaam zijn, die de eigen broek ophouden en bijdragen aan de ontwikkeling van Nederland. ZZP’ers hebben hier een belangrijke rol in, hoe gek het ook klinkt, maar dit zijn wel de creatieve geesten die ‘out of the box’ durven te denken en hun kennis en innovatiekracht aan bedrijven in Nederland aanbieden. Dus wat nou, ZZP’ers kosten de overheid geld!!

Strijdbaar tot het gaatje!

Wat betreft mijn situatie, ik vraag me werkelijk af wat men nu van mij wil. Moet ik nu gaan werken of mag ik gewoon niet werken? Ik ben niet arbeidsgehandicapt genoeg voor een granatenbaan, wel te arbeidsgehandicapt voor een reguliere baan (op enkele uitzonderingen na dan) omdat werkgevers aanpassingen te kostbaar vinden. Ik moet meer zorg zelf betalen en zoals het nu lijkt, zonder uitzicht op enige vorm van tegemoetkoming in die kosten door het wegvallen van de Wtcg en andere regelingen. Toch laat ik me niet wegpesten van de arbeidsmarkt en zeg; “Wiebes kom maar op met je maaimachine, mij krijg je niet klein!”

 

En als het hem dan toch wel lukt, dan ga ik wel in een kartonnen doos voor het ministerie van economische zaken bivakkeren omdat de overheid geen participatiesamenleving wil maar een afbraaksamenleving waar je alleen mee mag doen als je perfect bent of het juiste labeltje bezit. Helaas, ik pas niet en wil niet in een hokje!

zaterdag 25 oktober 2014

Nieuwe schoenen

Veel mensen denken er niet zonder meer bij na, maar de Wtcg had echt wel een functie. En nu zal je als lezer vast denken, wat heeft de Wtcg te maken met nieuwe schoenen? Nou dat wil ik graag uitleggen, want als visueel gehandicapte hebben mijn schoenen nogal eens te lijden onder mijn beperking. En daarom benut ik mijn Wtcg niet alleen voor mijn extra zorgkosten, maar is het altijd mijn moment om nieuwe schoenen te kopen, nou ja dit jaar niet dan, want er kwam nog een rekening voor het eigen risico binnen……

Voor velen geen probleem, voor mij meer dan eens een
obstakel!
Iedereen kent ze wel, stoeprandjes, trappen, drempels en meer van dat soort obstakels waar je vast zonder er bij stil te staan gewoon voorbij, overheen of langs loopt. Echter voor mij leveren ze nogal eens een aanvaring op, want niet alle trappen hebben een gelijke afstand tussen de treden en stoeprandjes willen ook nog wel eens net even wat hoger zijn dan anders. Dit levert, zoals je misschien zal begrijpen, nog weleens de nodige botsingen op tussen mijn schoenen en een dergelijk obstakel. Want ik zie namelijk vrijwel geen diepte omdat ik met 1 oog maar 5% zie en dat is in het kader van diepte niet echt veel.


Dat loopt aardig op

Naast mijn zorgkosten, die standaard betekenen dat ik door mijn eigen risico heen ga (waar de 'kleine' compendatie ook verdween), heb ik dus ook kosten voor zaken als schoenen die sneller slijten door de nodige botsingen met obstakels als stoepranden, trappen en andere ophogingen in het dagelijkse straatbeeld. Evenals dat mijn brillen lang niet allemaal vergoed worden, dus die komen er ook nog bij.
Mijn kosten lopen dus aardig op, en dan heb ik het nog niet eens over kosten voor het huishouden omdat de combinatie werk en gezin toch ergens opgevangen moet worden. Al met al, zijn het vele kleine dingen bij elkaar.

Het was dan altijd fijn om te weten dat je aan het eind van het jaar nog een extra’tje in de vorm van de Wtcg had, deze Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten was juist bedoeld voor deze extra kosten. Van iemand in een rolstoel bij wie jassen sneller slijten doordat ze nogal eens tussen wielen komen of dergelijke, tot in mijn geval mijn schoenen die te lijden hebben onder mijn toch beperkte zicht. Het is gewoon iets waarmee je kan leven, maar wat wel flinke kosten met zich meebrengt.


De gemeente aan zet

De Wtcg komt te vervallen, dit betekent dat je afhankelijk wordt van de gemeente als het gaat om tegemoetkoming in kosten die je maakt door je beperking. De vraag is of mijn gemeente mij wel iets gaat toekennen, want ik heb natuurlijk een inkomen en ben geen minima, naar wie natuurlijk ook geld moet gaan. Maar is het onterecht dat ik hoop, dat ik nog steeds een kleine tegemoetkoming in mijn extra te maken kosten kan krijgen van mijn gemeente?


Leven met een beperking kost
geld, participeren met een
beperking kost zo mogelijk
nog meer!
Daarom roep ik elke gemeente op om hier goed over na te denken, want zorgkosten zijn meer dan alleen de praktische zorg of het standaard door je eigen risico heen schuimen, het gaat ook om aanpassingen die je zelf aanschaft of een kleine compensatie voor de extra kosten die je maakt door je beperking. Of het nu gaat om schoenen voor bijv. visueel gehandicapten, jassen voor the people on wheels of extra huishoudelijke hulp voor dat gezin met een chronisch ziek kind. Een goed inkomen compenseert echt niet alle te maken kosten en wij willen onze gezinsleden niet verder belasten dan wij al moeten, omdat zij onze mantelzorgers zijn!






maandag 6 oktober 2014

Debat over de Quotumwet

Waar de Quotumwet eerst een voldongen feit leek als het ging om zowel de invulling als de totstandkoming. Is er nu wel degelijk een debat op stoom gekomen, van John Kerstens van de PvdA die (begrijpelijk) fel reageert op Aart van der Gaag in NRC, tot uiteraard diverse Wajongers die het liefste rotte eieren en tomaten naar PvdA en VVD willen gooien om de gekozen weg. Het debat vindt zowel zijn weg in de politiek, tussen de politiek en belanghebbenden en belanghebbenden onderling. De vraag is nu, waar gaan we heen…..

Het uitgangspunt van de PvdA is goed te begrijpen, zij hebben veel concessies moeten doen in de Participatiewet, concessies die hun achterban niet even breed kan waarderen en toch een logisch gevolg van de werking van de Nederlandse politiek. En eerlijk is eerlijk, ze hebben toch de Quotumwet naar de Kamer gekregen. Niet in de Participatiewet, maar wel verbonden met de Participatiewet en de uitwerkingen van het Sociaal Akkoord. We kunnen het eens of oneens zijn over de inhoud van het wetsvoorstel, het is een lang gekoesterde wens van de PvdA om een Quotum voor arbeidsgehandicapten aan werkgevers op te leggen.


Tegenstand


Het is dan ook begrijpelijk dat er vanuit werkgevers de nodige tegenstand is, want welke werkgever wil er nu nog meer regels dan dat er al zijn, met zoals door velen nu al ingecalculeerd simpelweg een belastingverhoging als het gaat om de bijbehorende boete voor arbeidsgehandicapten. En toch, er lijkt ook iets te veranderen gedurende dit debat er komt iets op gang, iets wat heet praten en langzaam bouwen aan inclusie. En daar heeft John Kerstens toch een belangrijk punt behaalt een punt waar ik hem zeker wel voor wil bedanken. Want of je het nu eens bent met zijn beleidswensen, of niet, de dreiging van de Quotumwet brengt het debat op gang. Werkgevers gaan aan de slag, soms zoals gewenst en soms juist niet, maar er gebeurt eindelijk iets…..

Inderdaad ik geloof niet in de smalle doelgroep van zwakste arbeidsgehandicapten die een lans moeten breken voor iedere arbeidsgehandicapte in het bedrijfsleven. Simpelweg omdat bij elke organisatieverandering een representatief geheel nodig is om draagvlak te creëren bij de organisatie, haar management en de mensen die de organisatie maken. Dat betekent mensen met handjes in de organisatie die draait op handjes en mensen met de knappe koppen voor de organisaties die op knappe koppen draaien. Dat is helaas niet het geval met de huidige doelgroep van de Quotumwet en daar valt dan zeker ook de nodige winst te behalen.

Vele wegen naar Rome

De werkgevers zitten in een lastig pakket als het gaat om de invulling van banen die er lang niet altijd zijn, als is het door de economische crisis of door de invulling van onze arbeidsmarkt en het type bedrijven wat we in Nederland hebben. Maar dan nog, er moet inderdaad iets veranderen. Het moet gaan om talenten en de waarde die iemand heeft voor een organisatie en niet de hoogste productiviteit. Maar waar het ook om moet gaan is dat bedrijven de ruimte krijgen om invulling te geven aan de arbeidsplekken voor de Quotumwet met een zo duurzaam mogelijk perspectief. En dat zijn banen voor mensen die aansluiten bij de werkzaamheden van de organisatie. Dan moet het niet gaan om hoeveel productie, maar om de mensen achter die productiviteit en ik denk dat John Kerstens het daar toch ook mee eens moet zijn. Hoewel we daar beiden een andere invulling aan geven……








vrijdag 26 september 2014

Zorgkosten op de mat

Durf jij die enveloppen nog open te maken? Je kent ze vast wel, die enveloppen van de zorgverzekeraar die je vertellen dat je weer moet betalen omdat je nog niet door je eigenrisico heen bent….. Ik moet bekennen dat die enveloppen voor mij vaak een hobbel zijn, het is elke 3 maanden weer een flinke hap uit ons budget en dan gaat dat alleen maar om de kosten voor je eigenrisico, dan heb ik het nog niet eens over al die kosten die ik nog zelf moet betalen omdat veel ook gewoon niet vergoed wordt!

Op zich vallen mijn kosten voor dit jaar (nog) wel mee, want ik zit nog niet aan de 1000 €, maar als ik daar de kosten bij tel die niet worden vergoed dan kom ik zeker op het dubbele uit. Hoewel ik moet bekennen dat ik daarvan ook een deel heb uitgesteld tot financieel betere tijden. Dat nog naast de kosten voor het eigenrisico en tot voor kort kreeg ik bijna 300 € per jaar Wtcg (Wet tegemoetkoming chronisch zieken en gehandicapten) en bijna 60 € aan tegemoetkoming eigenrisico. Dat waren 360 € die altijd erg welkom waren, die maakten dat we iets extra’s voor Sinterklaas konden kopen, konden sparen voor de vakantie en meer van dat soort zaken.

Niet zeuren

Veel mensen zullen zeggen, ja dan moet je niet zeuren hoor want je doet er iets extra’s van. Eigenlijk is dat dus niet zo, want gedurende het jaar ontvangen wij telkens weer zo’n enveloppe met een extra rekening voor het eigen risico tot de rek eruit is. Dat gaat uit ons gewone budget, soms zelfs van het vakantiegeld als het nodig is. Dus nee het is niet gek dat ik een gedeelte van de compenserende kosten voor mijn chronische oogaandoening terugstort in het gezinsbudget.

Daarbij is het eigenlijk ook gewoon normaal om dat te doen, want mijn gezin bestaat uit mantelzorgers, van een dochter die opzoek gaat naar spinnenwebben omdat ik ze niet zie. Een man die naast zijn fulltime baan de nodige zorgtaken op zich neemt, omdat mijn energiepeil aan het einde van de dag tot een 0 punt daalt, omdat kijken echt vermoeiender is dan velen denken! Naast de dingen die ik gewoonweg niet meer kan doen, ja daar hebben we hulp voor maar ook dat kost geld en is bij ons bepaald geen luxe maar noodzaak omdat ik moet werken omdat ik immers moet participeren.

Samen, tot de dood

Soms maak ik wel eens de grap, “je had met een ander moeten trouwen” mijn dochter zegt dan standaard “mam, dan had je mij niet gehad” en daar heeft ze groot gelijk in. En dat is ondanks alle dingen waar ze (on)gevraagd bij assisteert eigenlijk toch wel gaaf om te horen. Want zij heeft al op kleuterleeftijd geleerd om zelf het verkeer in te schatten omdat zij dat beter ziet dan ik met 1 oog.

Ja, de kosten lopen op en dat zullen ze in de komende jaren zeker gaan doen. Maar ik laat me niet uit de weg slaan, misschien moet ik maar meer gaan werken. Oh ja, dat ging dan net even niet omdat ik eerder minder zal kunnen werken door mijn progressieve oogziekte. Maar ach, we redden het wel weer misschien moeten we dochter maar vragen om een krantenwijk te nemen…….

Zo ver laat ik het niet komen


Nee dat laatste gaat mij te ver, want ik kies er nog liever voor om meer te gaan werken met alle negatieve gevolgen van dien dan mijn dochter te laten werken voor ons gezin. Het nadeel hiervan is dat mijn kosten voor zorg echter nog verder op gaan lopen, waarom omdat hoe meer problemen ik krijg hoe meer kosten ik moet gaan maken. Maar ach, het heet immers een participatiesamenleving!







vrijdag 19 september 2014

Is er een prijs voor balancerend jongleren?

Veel moeders combineren hun werk met hun gezin, daarin ben ik zeker geen uitzondering. Toevallig werd ik door Eva Westerhoff gewezen op het feit dat ik toch een uitzondering ben in die jonglerende familie van werkende moeders. Dit omdat ik mijn werk, gezin en studie combineer met mijn handicap en de daarbij horende beperkende inzetbaarheid.

Inderdaad is het zo dat ik nog meer moet organiseren dan andere moeders. Want naast de opvang, school en andere activiteiten van mijn dochter, moet ik ook opletten dat ik mezelf niet overbelast en rekening houden met wat ik wel en niet kan. Zoals Eva het zei: “@BiancaPrins Als je zo goed kunt balanceren als jij, tussen werk en privé, dan mag superflexibel met organisatietalent ook wel op je CV”
Eva heeft een goed punt, want het is inderdaad balanceren op een grens van hard hollen en tevens jongleren om je tijd nemen om uit te rusten van alle extra vereiste inspanningen.

Ik ben als moeder zeker ook betrokken bij school, met daarin de bewuste keuze om niet met gezellige uitjes mee te gaan omdat deze teveel energie kosten. Wel een plekje in de MR bezet namens de ouders van onze school. Dat je niet meegaat met uitjes en dergelijke snappen ook ouders op school regelmatig niet. Dat je niet naast je werk, ook nog pannenkoeken bakt voor school, is iets wat ook niet altijd wordt begrepen. Dat geeft niks, ik besteed dan de aandacht aan die persoon en neem even de tijd die ik eigenlijk niet heb. Je sociale positie is zeker als ouder ook van belang.

Er zijn ook taken die ik niet kan doen, vraag mij niet als luizenmoeder, want dan heeft er nooit iemand luizen terwijl de hele school zich suf krabt. Waarom niet, nou ik zie ze niet en dan zijn ze er toch niet? Nou nee zo werkt het niet, maar daarom laat ik die taak aan een andere moeder die daar wel de capaciteiten voor heeft.

Met werken is het precies idem dito, ik doe de dingen waar ik goed in ben en probeer dingen uit te besteden die me niet makkelijk afgaan. Daarom weet ik nu al dat, als ik meer werk heb, ik opzoek ga naar een stagiaire die werkervaring op wil doen en mij op afstand wil ondersteunen. En dan zoek ik wel iemand in mijn verlengde, dus geen slechtziende die ook geen punten en komma’s kan onderscheiden maar misschien wel een autist met oog voor detail.

Wat mij dit allemaal oplevert is iets waar ik zelf maar zelden bij stil sta, en wat ik dus ook niet op mijn CV had staan. Ik ben inderdaad heel flexibel, kan goed organiseren. Ik ben daarmee niet alleen een werkende moeder met een eigen bedrijf, maar daarmee ook iemand met een handicap die een bijzondere prestatie levert! Zou deze prestatie het niet waard zijn om eens positief het nieuws te halen? Want wat is er mooier in deze tijd waarin mensen met een handicap worden afgeschilderd als zielig en hulpeloos, daar een moeder, met studie, bedrijf en handicap tegenover te zetten?


Ja, ik realiseer me dat dit een ongewone prestatie is in de wereld van veel mensen met een handicap. Toch ik weet ook dat er meer moeders zijn die op deze wijze balanceren tussen gezin, werk en daarnaast jongleren met hun handicap en daarbij ook nog proberen om een goede partner te zijn. Hoe doe je dat, nou dat moge bij deze duidelijk zijn “Een kei zijn in balanceren en jongleren tegelijk!” Kortom powervrouw!




Deze blog is in 2013 ook gepost, en toen heel veel gelezen. Maar met de actualiteit van de Quotumwet en invoering Participatiewet nog steeds actueel.







woensdag 10 september 2014

De maakbare samenleving

Het beleid van de huidige regering is gericht op participatie, met als basis 'eigen kracht en mogelijkheden.' Maar wat als je daar ergens iets tekort komt? Dan moet je bij je gemeente aankloppen, maar staan zij te wachten op mij en al die anderen? Vooral op hen die iets meer kracht hebben, maar wel behoefte hebben aan enige ondersteuning, in financiële of praktische vorm? Want leven met een handicap was al kostbaar, nu de Wtcg wegvalt, het Eigen Risico wederom stijgt, thuiszorg minder wordt en bovendien de AWBZ ook nog wordt uitgekleed, lijkt een handicap ineens een kostenpost voor de samenleving. Ten miste, dat is wel de weg die nu is ingeslagen. 

Vooral de discussie over de waarde van een jaar extra leven, de discussie rondom euthanasie en abortus en bovendien discussies als kraamzorg die buiten het basispakket moeten gaan vallen. Wat is mijn leven nog waard als ik straks niets of bijna niets meer kan zien? Want nu kost het al veel moeite, tijd en geld om 'gewoon mee te kunnen doen' in een maatschappij waar men nog niet altijd doordrongen is van mogelijkheden van mensen met een handicap, of deze nu licht of zwaar is.
Een maatschappij die ouders een risicogroepen een NIPT test adviseert omdat een kindje met Down niet wenselijk zal zijn. Maar wie bepaald dat straks? De arts, de verzekeraar of misschien wel de samenleving, die vinden dat een kindje met Down te duur is een geen waardevolle bijdrage aan de maatschappij zou kunnen leveren......

Streven naar perfectie?

Ja, een samenleving waar men streeft naar perfectie, waar handicaps vanzelf verdwijnen omdat ze niet meer aan de norm voldoen. Waar een handicap gewoonweg kan worden verholpen, zoals geschetst in het tv-programma 'Doof' Waar plotsdoven een CI aangemeten krijgen. Ja dat klinkt mooi, maar vergeet niet er ook mogelijkheden op een carrière en een mooi leven zijn als je doof bent. Dat er iets bestaat als NGT (Nederlandse Gebarentaal) waar vroeger nota bene nog lijfstraffen op stonden. Waar bij kinderen de handen op de rug werd gebonden omdat ze niet 'met hun handen' mochten praten. Nee die tijd hebben we gelukkig achter ons gelaten. Maar willen we de maatschappij nu echt voorhouden dat handicaps te verhelpen zijn en mensen die ze nog hebben dat verhelpen gewoon niet willen? Of dat we handicaps voorkomen door te voren al in het DNA van foetussen te gaan snuffelen op mogelijke afwijkingen?


Dat lijkt me toch niet de ideale maatschappij, ze zouden toch in een maatschappij moeten leven waar iedereen zijn waarde kan ervaren. Van het (eeuwige) kind met Downs die ons leert lachten, tot de man in een rolstoel die met zijn kennis een waardevolle bijdrage kan leveren aan de maatschappij en/of zijn werkgever? Want ik wil niet naar een maatschappij waar je alleen een kind met een handicap op kan voeden als je genoeg geld hebt. Want iedereen heeft zijn of haar functie in onze maatschappij, of deze nu van sociaal, maatschappelijk of zakelijk belang is is om het even. Want we hebben allemaal een en het zelfde recht, namelijk HET RECHT OP LEVEN, en daar heb je geen cijfertjes voor nodig!





donderdag 4 september 2014

De waarde van een vrouw

Afgelopen week las ik dit artikel via een bericht van RTL Nieuws, over zoveel vrouwen in een IS gevangenis in Mosul. Een gevangenis waar een ware tragedie schuil gaat achter muren en tralies, een gevangenis waar vrouwen nog niet eens als beesten worden behandeld en zelfs verkocht aan IS strijders. Een gevangenis waar Christenen en Yezidi vrouwen, en naar verwachting ook vrouwen van andere religies achter tralies zitten en een ondenkbaar lot ondergaan. En dat vindt allemaal plaats in de naam van Allah, een God die net als de mijne toch een heel ander beeld heeft over vrouwen dan al deze mannen blijkbaar hebben.

Wat ik weet van de Koran is dat vrouwen waardevol zijn, belangrijk zijn en dat zij een centrale rol in het gezin vervullen. Daarvoor verdienen zij respect, zowel van hun echtgenoot als vanuit de gemeenschap. Een meisje dat gaat trouwen wordt geacht dat zij maagd is, net als de jongen. In dit voorgaande verschillen de Bijbel en de Koran echt niet veel van elkaar, want in beide culturen wordt van de vrouw verwacht dat zij ondergeschikt is aan de man, want hij is het hoofd van de familie en daarbij behoort ook de taak om voor zijn gezin te zorgen en zijn vrouw met respect en liefde te behandelen zoals God ons behandeld.


Onmenselijk, onvoorstelbaar

En toch gebeuren er in deze gevangenis dingen die nergens rijmen met wat ik weet van de Koran, vrouwen worden verkracht tot ze zich bekeren of tot ze er het leven bij laten. Dit gaat zelfs zo ver dat familieleden via de telefoon mee moeten luisteren en dat kan werkelijk uren doorgaan. Dit zijn de verhalen van vrouwen die aan deze ellende zijn ontsnapt en familieleden die deze telefoontjes kregen. En dat zelfs met meisjes die amper 14 jaar oud zijn. Als zij zich bekeren worden ze verkocht aan IS strijders, voor bedragen tussen de 25 en 150 Dollar, deze meisjes en vrouwen gaan dan een onzekere toekomst met een voor hen onbekende man tegemoet.

De mannen die in deze gevangenis werken, ook Nederlanders die als Jihadstrijder deelnemen aan de strijd van IS, overschrijven volgens mij toch echt een grens die ook door de Koran wordt opgelegd. Naast de mannen die deze vrouwen kopen, deze ‘gebroken’ handelswaar, zowel als mens als dat ze al hun waardigheid als vrouw zijn verloren. Dit valt toch niet te rijmen met het respect dat de man dient te hebben voor zijn vrouw, zuster en vrouwen die hij in zijn leven tegenkomt. Want deze mannen hebben geen respect voor hun vrouwen, ze (ver)kopen beschadigde ‘goederen’ die in hun ogen minderwaardig zijn. Zij verkrachten en verkopen vrouwen en maken deze vrouwen zowel geestelijk als lichamelijk kapot.

Dit kan een God toch niet goedkeuren?

Dit heeft niets met respect te maken, dit heeft te maken met mannen die die zich gedragen als beesten, dit doen uit naam van Allah die dit volgens mij toch echt niet goed zal keuren. Want volgens mij is Allah ook een God waar liefde een grote rol speelt, waar respect voor elkaar enorm belangrijk is en waar normen en waarden hoog in het vaandel staan.
Moslims, Christenen en Joden hebben zich stevig ontwikkeld in een tijd van 2000 jaar, we zien vrouwen pas als volwassenen als ze 18 zijn en niet meer als ze in hun eerste menstruatie periode komen. We zien mannen pas als volwassenen als ze 18 zijn en zo zijn er nog veel meer dingen gegroeid in de jaren. Het wordt tijd dat we zien hoe het zit, het wordt verkondigd in de naam van, maar eigenlijk zijn het jongens en mannen die zich schandelijk misdragen!


Ik hoop dat deze Nederlandse jongens niet terugkeren in onze maatschappij, want ik vraag me af hoe zij dan met vrouwen om zullen gaan……..





woensdag 27 augustus 2014

Discriminatie roepen of doorgaan de wereld te veranderen?

Ik heb er lang over nagedacht of ik deze blog moest schrijven, maar als ik vele misstanden aankaart in mijn blogs, waarom dan niet iets wat mij persoonlijk overkwam. Dat was mijn gedachte toen ik vandaag las over de uitspraak in de zaak om de afgewezen kandidaat omdat hij ‘donker’ was. Net als ik vaak hoor over mensen die merken dat ze voor een bepaalde functie ineens ongeschikt blijken als een werkgever ontdekt dat je een handicap hebt.

Nu ben ik niet de persoon om gelijk discriminatie te roepen als het me zo uitkomt, maar ik weet wel dat het gebeurt. Ik heb het zelf ook meermaals ervaren, afgewezen worden omdat je geen Wajong hebt, terwijl je wel een arbeidshandicap hebt. Dat is krom, maar helaas zo is het leven en als ik daar telkens over zou moeten schrijven dan ben ik nog wel even bezig.

Verkiezingskoorts

Eind vorig jaar begon ik vol goede moed aan mijn kandidaatstelling voor de gemeenteraad in mijn gemeente namens het CDA. Een partij waar ik al jaren met veel plezier actief ben en welke ik dan ook zeker geen schade aan wil brengen. Maar ook binnen een partij, waar ik op landelijk niveau mijn plek heb gevonden, zijn er mensen die niet altijd het spel op een eerlijke wijze spelen. Zo ook tijdens de selectie voor de kandidaten voor de gemeenteraad in mijn gemeente.

Tijdens het ‘sollicitatiegesprek’ met de vertrouwenscommissie heb ik naast mijn ambities, arbeidsverleden en sociale activiteiten uiteraard ook mijn mogelijke ‘valkuilen’ besproken en mijn grenzen aangegeven als het gaat om mijn handicap. Daarbij gaf ik aan dat ik alleen voor een betaalde gemeenteraadsfunctie kon gaan en niet de zware ‘vrijwillige’ last van een burgerraadslid kon dragen omdat ik daarnaast niet kon werken. Immers, half werk leveren is niet iets wat in mijn straatje past. Tijdens het gesprek gaf men aan hier begrip voor te hebben.

De dag voor de Algemene Ledenvergadering kreeg ik te horen dat ik onverkiesbaar werd geplaatst omdat ik ‘geen burgerraadslid wilde zijn.’ Zo werd gesteld door de commissie, na een tumultueuze vergadering ben ik eerder vertrokken omdat werkelijk niemand mijn standpunt wenste te accepteren, wenste te accepteren dat ik mijn grenzen eerlijk aangaf en dat ik daarop niet afgerekend wenste te worden. Immers mijn geschiktheid was niet in het geding, het ging om mijn ‘moeten kiezen en mijn grenzen eerlijk aan te geven.’

Uitgesproken wat ik voelde

Vervolgens heb ik een tweet geschreven, waarin ik deze misstand aan de kaak stelde. Veel positieve reacties heb ik hierop ontvangen, ook een boze reactie vanuit het lokale bestuur en zelfs mensen die mij uit de partij wilden laten zetten.
Welk risico ik op dit moment weer neem, maar ik ga me niet de mond laten snoeren als het gaat om een mentaliteitsverandering die juist in een politiek orgaan nodig is om de participatiesamenleving vorm te geven.

Na intensieve gesprekken, bemiddeling vanuit de provincie heb ik besloten om toch op de lijst te blijven staan, na me eerst te hebben teruggetrokken. Omdat ik geloofde in het politieke doel en vooral omdat ik achter mijn partij als geheel sta, besloot ik de campagne toch te ondersteunen. Middels de dingen waar ik goed in ben, artikelen schrijven en social media beheren. Na de verkiezingen bereikte mij op 30 augustus een mail met de mededeling dat ik alle social media activiteiten moest staken omdat ik geen lid van de fractie was.
Inmiddels zijn we bijna in september en blijkt er na mijn vertrek niets meer te zijn gedaan met de social media. Hoor ik niets meer van het bestuur, behalve dat ik me maar als lid moet bewijzen.

Geloven in de toekomst

In de afgelopen maanden heb ik me meer dan bewezen, heb mij als CDA lid actief ingezet op diverse vlakken. Toch blijft het stil, er geen enkele vorm van communicatie geweest in mijn richting. Om precies te zijn, zelfs andere (niet nader te noemen activiteiten) zijn op lokaal niveau getorpedeerd. Heel jammer, want ik vind de politiek ondanks dit alles nog steeds leuk. Ik ben blij met de vrienden, kennissen en medestanders binnen het CDA die er alles aan doen om ook mij, ondanks mijn beperkingen, kansen te bieden om mijn steentje bij te dragen aan de maatschappij.

Daarom heb ik besloten dat ik wel bij het CDA blijf, mijn club en mijn mensen die net als ik voor een beter Nederland willen gaan. Een Nederland waar mensen mee kunnen doen en waardevol zijn. Maar uit deze ervaring is wel gebleken dat ook binnen het CDA er net als in de maatschappij nog veel werk te doen is. Dus laat ik de handschoen maar oppakken en dan misschien maar even niet op lokaal niveau.