Beste Sander Dekker

In de afgelopen anderhalf jaar hebben wij kennis gemaakt met passendonderwijs, tenminste passendonderwijs zoals u het volgens mij nooit bedoeld heeft. Want waar er op dit moment vele discussies lopen rondom het 'te gemakkelijk verkrijgen van een dyslexie verklaring' is het verkrijgen van een dergelijke test een ware uitputtingsslag gebleken. Bovendien begin ik steeds meer te begrijpen waarom dyslexie verklaringen zo 'makkelijk' te verkrijgen zijn, behalve dan als je een slim kind hebt met het vermogen om haar problemen te verbloemen met een sterk stel hersens.

Op de school van onze dochter wilde men niet vrijwillig meewerken aan de aanvraag van een dyslexie test onder het mom van CITO uitslagen, de leesuitslagen van onze dochter zouden namelijk te hoog zijn. In dat geval kon er geen sprake zijn van dyslexie, gezien men vorig schooljaar (eind groep 5) nog steeds niet had gezien dat onze dochter geen klanken kan schrijven en woorden verlengen, hebben wij als ouder hulp geëist van school. Afgelopen april bleek deze hulp er nog steeds niet echt te zijn (m.u.v. de verplichte hulpplannen voor spelling i.v.m. de CITO), er was nog geen dossier aangemaakt en na mijn dreigement de Onderwijs Inspectie te bellen werd er eindelijk een dossier opgemaakt.

De aanvraag voor de dyslexie test kwam afgelopen week terug, deze was afgewezen op basis van "Gezien de score voldoet .... niet aan de criteria" waarbij werd verwezen naar de CITO uitslagen voor het DMT lezen. Waarmee men de conclusie gerechtvaardigd had dat er geen sprake kon zijn van een leesprobleem. Echter weten wij dat onze dochter wel degelijk een leesprobleem heeft, wat het des te knapper maakt dat zij ondanks dat toch uitsluitend 'Goed tot Zeer Goed' scores haalt bij alle zaakvakken. Dit is dan ook een reden dat ik het dossier van onze dochter heb voorgelegd aan een onafhankelijk expert, welke wel degelijk een leesprobleem uit het dossier haalt, mits men verder kijkt dan de CITO uitslagen.

Onze dochter heeft een grote wens en dat is onderzoeker worden op de Zuidpool, ze wil namelijk de pinguïn kolonies bestuderen. Zonder erkenning van haar dyslexie zal zij altijd problemen houden met lezen. Op school krijgen wij geen medewerking meer, wel het advies "de minister dan maar te contacten" gezien u als staatssecretaris verantwoordelijk bent voor het onderwijs, schrijf ik u deze open brief. Want als u echt voor passenonderwijs gaat dan kunnen we kinderen toch niet uitsluitend beoordelen op CITO toetsen, dan verbaasd het hoge aantal dyslexie verklaringen mij namelijk niet. Immers, bij slecht lees/schrijfonderwijs of een leerling die in het algemeen moeite heeft met leren en taal, is op deze wijze een dyslexie test snel geregeld.

Beste Sander, ik wil daarom van u weten of het CITO gelijk heeft, dat de CITO uitslag niet als basis voor de dyslexie beoordeling mag dienen? Of dat de school en het bijbehorende expertise centrum gelijk hebben dat de CITO score wel van doorslaggevende waarde is bij de beoordeling van een leerling op dyslexie?

Alvast hartelijk dank voor uw reactie,

Met vriendelijke groet,

Bianca Prins

De strijd tegen frustratie

Het is alweer even geleden dat ik schreef over de strijd om een dyslexie test voor onze dochter. Inmiddels is er een aanvraag ingediend en afgewezen, volgens de verklaring van school om de cito-uitslagen. Omdat ik niet zomaar opgeef heb ik contact gezocht met de gemeente, mijn vragen voor het expertise centrum voorgelegd en nu wachten we op de antwoorden. Want het blijft voor ons als ouder onbegrijpelijk. Een kind wat alle tekenen van dyslexie vertoond geen test af te laten nemen.....

Terwijl wij de strijdt voeren om de dyslexie test, gaat thuis de strijd over huiswerk en spelling door. Want zolang er geen dyslexie verklaring is en we naast logopedie geen echte hulp krijgen, proberen we er thuis het beste van te maken. Maar daar is wel de frustratie merkbaar, de frustratie die de schooldirecteur (inmiddels vertrokken) vorig jaar nog aanwees als gedragsproblemen. Daarom verbaasde mij het artikel over overdiagnose op NU.nl niet. Want kinderen die vastlopen in het onderwijssysteem moeten toch ergens hun frustratie kwijt.

Huiswerkstraf

Dochter ervaart haar extra huiswerk vaak als straf, ziet haar fouten niet en als je ze uit wilt leggen dan wordt ze vaak boos. Ze weet heel goed dat ze niet dom is, maar toch voelt ze zich soms dom omdat ze simpelweg niet door de deur kan met dictees en spelling. Als ze kan vertellen dan is er niets aan de hand, maar voorlezen of schrijven daar gaat het mis. Net als met rekenen, verhaaltjessommen of rekensommen op papier daar kan ze weinig mee. Pak je er blokjes of geld bij, dan is het ineens wel realistisch en kan ze er iets mee. Sommen 'zien' maakt dat ze uit haar hoofd kan rekenen, op tv naar National Geographic kijken maakt dat ze leert over hoe de aarde in elkaar zit en er alles over kan vertellen.

Als we zien hoeveel ze kan genieten van iets wat wel goed binnenkomt dan weten waarom ze zo graag onderzoeker wil worden en de pinguïns op de Antarctica wil gaan bestuderen. Ze kan veel en dat klinkt natuurlijk zoals elke ouder naar zijn of haar kind kijkt. Maar we merken het aan simpele dingen als keuzes voor 'wetenschappelijke' uitjes boven een pretpark. Of de keuze om wetenschappelijke programma's boven kinderprogramma's te kijken, dat zijn toch niet de keuzes van een kind wat niet kan leren???

Tijd voor vakantie

We zijn blij dat de vakantieperiode over 3 weken nu echt gaat beginnen, geen school-frustraties meer en dat betekend een vrolijk kind in huis. Een kind wat lekker buiten gaat spelen, naar de bieb gaat om boeken uit te zoeken en als het regent National Geographic gaat kijken. Dan merken we dat het fijn is als er geen school is, geen frustrerende dictees en wandelende letters die woorden moeten vormen. Nee het wordt weer tijd om kind te zijn en intussen gaat wij met hernieuwde moed door met de strijd voor een dyslexie-test. Het kan toch niet dat alleen een cito-score bepalend is!