Zwart/wit

Op dit moment wordt je geacht voor of tegen te zijn, of het nu gaat om het conflict tussen Hamas en Israël in Gaza of het optreden van de regering inzake de ramp met MH17. Dit denken in voor of tegen lijkt de wereld te splijten voor zover deze al niet gespleten was. Terwijl ISIS Christenen dwingt zich te bekeren of te sterven voor hun geloof en anti-Israël demonstranten weigeren te erkennen dat Hamas de burgers van Gaza als menselijk schild gebruikt. Probeer ik mijn onpartijdigheid vorm te geven in 140 tekens op Twitter.

Hoe kan je nu voor of tegen zijn, behalve dan dat je tegen een oorlog bent omdat daarin altijd zoveel zinloze slachtoffers vallen. Want in elke oorlog hebben alle partijen schuld, maken fouten en daarbij zijn onschuldige burgers door een gebrek aan kennis of mogelijkheid zichzelf te beschermen de dupe. Dat is de realiteit van een oorlog en de pijn die daarbij komt kijken.

De strijd die wij maar amper bevatten

Gaza is voor velen ver weg, het raakt mensen niet echt omdat het gaat om een buitenlands conflict. Een conflict wat begon met de interne Palestijnse machtsverhoudingen tussen Hamas en de PLO (leider Abbas), met voor Hamas het hogere doel om Israël van de aardbodem te laten verdwijnen. Terwijl in Israël de burgers al jaren leven met raketten die vanuit Gaza het leven met regelmaat verstoren, met het geluk dat hun regering heeft geïnvesteerd in een afweersysteem waardoor het leven toch ‘gewoon’ door kan gaan. In een conflictsituatie waar Hamas burgers oproept om als menselijk schild te dienen, terwijl het Israëlisch leger juist de burgers in Gaza oproept om te vertrekken voor zij een actie uitvoeren.

Dit laat zien dat een oorlog meer kanten heeft, kanten die wij niet kennen omdat we afhankelijk zijn van de berichtgeving die ons bereikt. Dan hebben wij nog geluk, wij zien berichtgeving van beide zijden, horen dat ook in Israël slachtoffers vallen ondanks alle investeringen in veiligheid.

Het conflict ver weg dat ineens ook Nederland raakt

We hebben de afgelopen maanden vele beelden uit Oekraïne voorbij zien komen, eerst de strijd om De Krim en later om de steden in het oosten van Oekraïne omdat men denkt dat Putin meer voorspoed zal brengen dan Kiev. Het was een strijd die voor velen de Koude Oorlog weer even op het netvlies deed verschijnen, tot afgelopen donderdag. Toen bleek dat ze niet alleen op elkaar schoten, ineens was er de vlucht MH17 die waarschijnlijk door een separatist voor een Oekraïens militair vliegtuig werd aangezien en neergehaald.

Die dag kwam de oorlog in de Oekraïne ineens heel dichtbij, maar ook zo onbereikbaar omdat er vrijwel geen mogelijkheid voor onafhankelijk onderzoek is. Geen mogelijkheid om zelf de slachtoffers op te halen die nu troosteloos in koelwagons staan te wachten op een verlaten station daar zo ver weg. Het is om gek van te worden als het een van je dierbaren betreft, mensen die je graag naar huis wil halen om hen naar de laatste rustplaats te brengen om te kunnen rouwen.

Zachte dwang is ook politiek

Er kwam veel kritiek op Rutte voorbij, hij zou te slap zijn, hij zou het allemaal veel harder moeten veroordelen en al niet meer. Toch snap ik de voorzichtige bewoordingen van Rutte wel, hij kiest ervoor om wel aan te geven dat hij de handelswijze veroordeeld zonder de deur dicht te gooien. Waarom hij deze deur niet dichtgooit, ook Rutte wil dat de 193 Nederlandse slachtoffers en al die anderen uit de hele wereld uit MH17 weer naar huis kunnen komen.

Naar huis zodat geliefden kunnen worden begraven op een plaats waar zij worden gemist.

Om deze mensen thuis te laten komen is het noodzakelijk om de diplomatieke deur open te houden, als de mensen van MH17 thuis zijn kan de deur altijd nog hard worden dicht gesmeten. En kan Rutte Putin of wie dan ook in stevige bewoordingen laten weten dat er niet met Nederland kan worden gesold. Maar voor nu, het moet gaan om repatriëring en niet om het zo hard mogelijk gooien van een knuppel in het diplomatieke hoenderhok.

 

Vanavond bid ik voor vrede,

van het verre Gaza tot het Nederlandse Ede,

Waardevol is elk leven,

omdat het ons door de Almachtige is gegeven.

Amen.

Het aapje

De krant lag de hele dag op tafel, niet opengeslagen maar heel bewust gesloten omdat we de foto’s niet wilden zien. Toch kwam er een foto voorbij, die mij toch aanzette om de krant open te slaan. Het was triest om te zien, ‘een seperatist die een knuffelaapje omhoog houdt’* Dit aapje, een bijzonder aapje voor een kind, is voor ons kind ook een heel bekend aapje. Een aapje waar ze graag mee gaat slapen, wat mee gaat logeren en dus niet snel uit het oog wordt verloren.

Zo’n lief knuffelbeestje, wordt door veel kinderen meegesleept tot het soms bijna uit elkaar valt. Het is een aapje, het aapje van een van de vele slachtoffers die de ramp met MH17 toch ook bij ons naar binnen brengt. Nu heb ik geen behoefte om een verhaal achter dit aapje, van dit kindje te gaan schrijven. Wel hoop ik dat dit aapje bij ons nog wel vele kinderverhalen mee mag maken, van logeerpartijen tot vakanties, van verdrietige tot vrolijke verhalen die onze dochter met haar aapje deelt.

De vele persoonlijke bezittingen, ze vertellen vele verhalen over levens die abrupt stil kwamen te staan, voor wie abrupt de roep tot het Vaderhuis kwam. Juist daarom sla ik de kranten niet open, wil ik de verhalen niet lezen. Niet omdat het te dichtbij komt als ik ze zie, wel omdat het verhalen zijn van mensen die gemist worden door de mensen die hen na staan. Verhalen die pas moeten worden gedeeld op de momenten dat de mensen om hen heen daar de behoefte aan hebben.

Daarom wil ik deze korte blog, over een prachtig aapje van een prachtig mensje afsluiten met een gedicht:

Een aapje,

van een meisje of een knaapje,

Het bracht de tranen,

voor zovelen die nooit meer thuis kwamen.

Voor hen,

kwam de roep van de Stem.

Hoe pijnlijk voor hen die blijven,

met een verdriet dat je doet verstijven.

Al deze mensen,

met zoveel dromen en wensen.

Zijn geborgen in Zijn armen,

dat dit vele harten met troost mag verwarmen.

Amen

*Uit de foto uit de krant kwam een triomfantelijke man naar voren, uit de beelden blijkt dat deze man verdrietig het aapje weer op zijn plek legt, zijn pet afneemt en een kruis slaat voor de eigenaar(esse). Dit laat zien, waarom ik de krant vandaag gesloten had gehouden.