Discriminatie roepen of doorgaan de wereld te veranderen?

Ik heb er lang over nagedacht of ik deze blog moest schrijven, maar als ik vele misstanden aankaart in mijn blogs, waarom dan niet iets wat mij persoonlijk overkwam. Dat was mijn gedachte toen ik vandaag las over de uitspraak in de zaak om de afgewezen kandidaat omdat hij ‘donker’ was. Net als ik vaak hoor over mensen die merken dat ze voor een bepaalde functie ineens ongeschikt blijken als een werkgever ontdekt dat je een handicap hebt.

Nu ben ik niet de persoon om gelijk discriminatie te roepen als het me zo uitkomt, maar ik weet wel dat het gebeurt. Ik heb het zelf ook meermaals ervaren, afgewezen worden omdat je geen Wajong hebt, terwijl je wel een arbeidshandicap hebt. Dat is krom, maar helaas zo is het leven en als ik daar telkens over zou moeten schrijven dan ben ik nog wel even bezig.

Verkiezingskoorts

Eind vorig jaar begon ik vol goede moed aan mijn kandidaatstelling voor de gemeenteraad in mijn gemeente namens het CDA. Een partij waar ik al jaren met veel plezier actief ben en welke ik dan ook zeker geen schade aan wil brengen. Maar ook binnen een partij, waar ik op landelijk niveau mijn plek heb gevonden, zijn er mensen die niet altijd het spel op een eerlijke wijze spelen. Zo ook tijdens de selectie voor de kandidaten voor de gemeenteraad in mijn gemeente.

Tijdens het ‘sollicitatiegesprek’ met de vertrouwenscommissie heb ik naast mijn ambities, arbeidsverleden en sociale activiteiten uiteraard ook mijn mogelijke ‘valkuilen’ besproken en mijn grenzen aangegeven als het gaat om mijn handicap. Daarbij gaf ik aan dat ik alleen voor een betaalde gemeenteraadsfunctie kon gaan en niet de zware ‘vrijwillige’ last van een burgerraadslid kon dragen omdat ik daarnaast niet kon werken. Immers, half werk leveren is niet iets wat in mijn straatje past. Tijdens het gesprek gaf men aan hier begrip voor te hebben.

De dag voor de Algemene Ledenvergadering kreeg ik te horen dat ik onverkiesbaar werd geplaatst omdat ik ‘geen burgerraadslid wilde zijn.’ Zo werd gesteld door de commissie, na een tumultueuze vergadering ben ik eerder vertrokken omdat werkelijk niemand mijn standpunt wenste te accepteren, wenste te accepteren dat ik mijn grenzen eerlijk aangaf en dat ik daarop niet afgerekend wenste te worden. Immers mijn geschiktheid was niet in het geding, het ging om mijn ‘moeten kiezen en mijn grenzen eerlijk aan te geven.’

Uitgesproken wat ik voelde

Vervolgens heb ik een tweet geschreven, waarin ik deze misstand aan de kaak stelde. Veel positieve reacties heb ik hierop ontvangen, ook een boze reactie vanuit het lokale bestuur en zelfs mensen die mij uit de partij wilden laten zetten.

Welk risico ik op dit moment weer neem, maar ik ga me niet de mond laten snoeren als het gaat om een mentaliteitsverandering die juist in een politiek orgaan nodig is om de participatiesamenleving vorm te geven.

Na intensieve gesprekken, bemiddeling vanuit de provincie heb ik besloten om toch op de lijst te blijven staan, na me eerst te hebben teruggetrokken. Omdat ik geloofde in het politieke doel en vooral omdat ik achter mijn partij als geheel sta, besloot ik de campagne toch te ondersteunen. Middels de dingen waar ik goed in ben, artikelen schrijven en social media beheren. Na de verkiezingen bereikte mij op 30 augustus een mail met de mededeling dat ik alle social media activiteiten moest staken omdat ik geen lid van de fractie was.

Inmiddels zijn we bijna in september en blijkt er na mijn vertrek niets meer te zijn gedaan met de social media. Hoor ik niets meer van het bestuur, behalve dat ik me maar als lid moet bewijzen.

Geloven in de toekomst

In de afgelopen maanden heb ik me meer dan bewezen, heb mij als CDA lid actief ingezet op diverse vlakken. Toch blijft het stil, er geen enkele vorm van communicatie geweest in mijn richting. Om precies te zijn, zelfs andere (niet nader te noemen activiteiten) zijn op lokaal niveau getorpedeerd. Heel jammer, want ik vind de politiek ondanks dit alles nog steeds leuk. Ik ben blij met de vrienden, kennissen en medestanders binnen het CDA die er alles aan doen om ook mij, ondanks mijn beperkingen, kansen te bieden om mijn steentje bij te dragen aan de maatschappij.

Daarom heb ik besloten dat ik wel bij het CDA blijf, mijn club en mijn mensen die net als ik voor een beter Nederland willen gaan. Een Nederland waar mensen mee kunnen doen en waardevol zijn. Maar uit deze ervaring is wel gebleken dat ook binnen het CDA er net als in de maatschappij nog veel werk te doen is. Dus laat ik de handschoen maar oppakken en dan misschien maar even niet op lokaal niveau.