Ben ik een Charlie?

Of ik een Charlie ben, ik voel me geen
Charlie...........

Ik las een boeiend artikel over ‘ons’ collectieve gebrek om een Charlie te zijn, iemand die zich uitspreekt zonder over de gevolgen te willen denken omdat je weet dat ze mogelijk kwetsend kunnen zijn. Iemand die met satire of stevige woorden zijn of haar mening uit, of het nu over politiek of religie gaat laat ik daar maar even om het even. De vraag is, ben ik een Charlie?

De mensen die mijn blogs, tweets en andere post lezen weten dat ik mijn mening niet onder stoelen of banken steek. Weten dat ik soms bot uit de hoek kan komen, maar dit altijd probeer te doen met een ruimte knipoog naar de realiteit van het leven. In tegenstelling tot mijn zakelijke blog, waar ik over het algemeen zeer behoudend ben in mijn mening, maar in bepaalde gevallen toch niet op mijn mondje gevallen blijk te zijn. De afgelopen dagen zie ik veel mensen met een JeSuisCharlie icoon op social media verschijnen, maar zijn zij ook een Charlie?

Geen icoontje als foto,

Zelf ga ik mijn profielfoto’s niet in een JeSuisCharlie icoontje veranderen, ik voel met geen Charlie omdat ik altijd nadenk over wat ik zeg. Me erger aan grove beledigingen in de richting van bepaalde religies en dat ik me schaam voor mensen die het onderscheid niet kunnen maken tussen mensen met een bepaald geloof en de extremistische gekken die uit naam van het geloof denken over de wereld te mogen heersen. Ik vraag me wel af wat je als terrorist aan 72 maagden hebt in het Paradijs omdat alleen je geest meegaat naar het hiernamaals, maar dat zal wel aan mijn versie van Christen zijn liggen......

Nee, ik heb geen icoontje met JeSuisCharlie, want ik mag dan wel mijn mening verkondigen op mijn blog, politici en anderen hard aanspreken op bepaalde keuzes en gedrag. Terwijl ik blij ben dat ik dat kan doen, erger ik me ook aan de Islamofoob die roept dat alle Moslims de schuld aan het terrorisme hebben omdat zij blijkbaar niet weten dat er ook in de Koran staat dat je niet mag doden. Maar dat is nu ook net de kern van een democratie, de kern van vrijheid van meningsuiting; je mag zeggen wat op je lever ligt.

De dag van Raif

Het is vandaag niet alleen de dag van de terroristen die Charlie Hebdo onthoofden, maar ook de dag dat Raif Badawi in Saoedi Arabië de eerste 50 van 1000 zweepslagen krijgt omdat hij blogt, blogt over dingen die de regering niet wil dat mensen weten. Hij schreef, en schrijft na zijn lange straf hopelijk nog steeds, dingen die wij zonder blikken of blozen zo zouden zeggen maar door zijn regering niet worden geaccepteerd.

Iemand die dit durft in de stad Aleppo, dat is een Charlie
en dus een HELDIN!

Juist omdat mensen als Raif het lef hebben om te bloggen over wat zij belangrijk vinden, kunnen wij het niet maken om om een verbod te roepen als Wilders of LePen dingen roepen die wij walgelijk vinden. Of we nu Moslim, Christen, Hindoe, etc. zijn, wij moeten tot 10 leren tellen en ons omdraaien en doorgaan met het leven, simpelweg omdat vrijheid van meningsuiting altijd vanuit 2 zijden moet kunnen komen.

Ben ik een Charlie

Of ik een Charlie ben, ik laat de mening aan de lezer, maar ik wil wel zeggen dat ik graag leef in een land waar verschillen niet tot kloven leiden. En als we misschien allemaal even na moeten denken voordat we iets roepen, dan kunnen we misschien net even iets makkelijker naast elkaar leven. Maar kan je dat niet of wil je dat niet, weet dan wel dat je ook een ander kan kwetsen.