De arts zei “dit heb ik nog nooit gezien”

Tot mijn grote verbazing, nou eigenlijk verontwaardiging laat Sybrand Buma namens het CDA weten dat er wel eens voor een verbeterde versie van de wet voor het afschaffen van artikel 13 kan worden gestemd. Speciaal voor Sybrand Buma, alle CDA’ers die mij kennen en de vele andere politici die in de Eerste of Tweede Kamer over deze wet na moeten denken. Wil ik u uitleggen hoe verrot vervelend het kan zijn om bij de verkeerde arts op de tafel te moeten liggen.

Vorig jaar moest ik, wat door veel oogartsen als een routine operatie wordt beschouwd, aan staar worden geopereerd. Nou ja, eigenlijk heet het nastaar, want het komt namelijk met regelmaat terug als je zoals ik op jonge leeftijd een erfelijke vorm van staar krijgt. Alleen al het feit dat ik op jonge leeftijd staar kreeg, ik was 9 maanden oud, laat al zien dat het niet zo routine is. Wat ik als patiënt weet is dit; mijn versie van staar is uitermate taai en hardnekkig om te verwijderen. En dat, dat maakt dat het toch niet zo routine is.

Zo gewoon en toch bijzonder

Ik ben al vele malen geopereerd, met laser en met het ouderwets snijden, als het gaat om mijn ogen. En mijn vroegere arts liet mij daarbij altijd onder narcose gaan, simpelweg omdat hij nooit wist wat hij tegen zou komen. Naast het feit dat hij mij de ervaring van lokale verdoving en dus het ‘bewust meemaken’ van de operatie niet gunde. De goede man, een vriendelijke oude professor is nu al jaren van zijn welverdiende pensioen aan het genieten.

Als kind zat ik daar in het UMC Radbout in Nijmegen altijd tussen de oude mensen, waar je als kind altijd op het hart gedrukt kreeg dat je stil moest zijn. Om uiteindelijk naar de oogarts te gaan als je na lang wachten aan de beurt was. Maar door zijn goede zorgen kon ik tegen alle verwachtingen in uiteindelijk na het implanteren van kunstlezen wel auto gaan rijden. Hij was er trots op dat ik al zijn jongste patiënt ooit de klauwlens geïmplanteerd kreeg ondanks alle complicaties aan mijn ogen en ik niet minder natuurlijk.

Op de operatietafel

Vorig jaar moest ik, sinds 2001 loop ik in het Eurasmus UMC, geopereerd worden aan nastaar. Men begon met de laser, maar dat slaagde niet, het was te taai en toen kwam er toch de onvermijdelijke operatie met mes en al. Ik mocht niet onder narcose, "dat doen we tegenwoordig niet meer," werd mij verteld, ik baalde maar ging toch maar af op de arts. Achteraf heb ik er spijt van als haren op mijn hoofd, waarom nou hierom.

Ik kwam bij een andere arts dan mijn eigen arts op de operatietafel te liggen, in de lopendband van staaroperaties die op zo’n standaarddag worden doorlopen. Echter bleek deze arts niets te weten van jonge mensen met staar. Ik lag daar, onder een laken op een harde tafel en moest stil blijven liggen terwijl de betreffende arts aan het klagen was over MIJN staar. Ze had dit nog nooit meegemaakt, ze vond het vreemd, en toen ik zei dat ik pijn had werd ik voor gek verklaard. Het kon immers niet pijn doen want er was verdoving. Nou die hielp duidelijk onvoldoende en dat zag de oplettende anesthesist gelukkig wel aan mijn hartslag.

Ze snapte het echt niet

Juist dat netvlies, daarom was men in 1982
zo voorzichtig! De betreffende arts anno
2013 snapte dat duidelijk niet, daarom
nooit meer deze arts!

De arts is uiteindelijk anderhalf uur bezig geweest met de nastaar en het verwijderen van verharde resten van mijn oorspronkelijke lens die in 1982 is verwijderd. Ze zeurde over de slechte zorg, terwijl men toen in 1982 deze ‘gevallen’ resten niet durfde te verwijderen, uit angst mijn oog verder te beschadigen, en ik was diep van binnen enorm boos. Want de arts die mij in 1982 de kans had gegeven met zicht op te groeien is al jaren overleden, de goede man had er alles aan gedaan om naar de mogelijkheden van die tijd, een zo goed mogelijk zicht mogelijk te maken. Ze snapte echt niet dat staar op jonge leeftijd anders werkt, dat de tijdgeest en kennis van 30 jaar geleden zoveel anders was dan de hare en liet dat duidelijk blijken.

Nooit meer bij deze arts!

Voor alle politici, ik wens u niet toe dat er bij u in uw oog wordt gepeurd door een arts die niet weet waar hij/zij mee bezig is, uw pijn negeert en dat u alleen te horen krijgt dat u stil moet blijven liggen en niet moet klagen. Dat u een arts tegenkomt die minder blijkt te weten van uw aandoening dat dat u ervan weet, omdat u er al jaren mee leeft en altijd door voorgaande artsen prima bent geïnformeerd. Want mijn ogen zijn mijn zorg, ze zijn niet van de verzekeraar ze zijn van mij en daarom wil ik kiezen welke arts er in mijn ogen zit te rommelen omdat ik het vertrouwen wil hebben in goede zorg en zeker als ik van de verzekeraar niet meer onder narcose mag omdat het te duur is. Het vertrouwen dat men er alles aan doet om mij zo lang als met alle complicaties mogelijk mijn zicht te behouden omdat de wereld nu eenmaal te mooi is om zomaar niet meer te kunnen zien!

Daarom, behoud de vrijeartsenkeuze omdat je lijf van jou is en niet van de zorgverzekeraar, omdat je moet kunnen kiezen wie je het vertrouwen geeft om aan je lijf te zitten hoe delicaat een probleem ook is!

Prettig om te weten, het CDA is en blijft voor vrijeartsenkeuze!