De maakbare samenleving

Het beleid van de huidige regering is gericht op participatie, met als basis 'eigen kracht en mogelijkheden.' Maar wat als je daar ergens iets tekort komt? Dan moet je bij je gemeente aankloppen, maar staan zij te wachten op mij en al die anderen? Vooral op hen die iets meer kracht hebben, maar wel behoefte hebben aan enige ondersteuning, in financiële of praktische vorm? Want leven met een handicap was al kostbaar, nu de Wtcg wegvalt, het Eigen Risico wederom stijgt, thuiszorg minder wordt en bovendien de AWBZ ook nog wordt uitgekleed, lijkt een handicap ineens een kostenpost voor de samenleving. Ten miste, dat is wel de weg die nu is ingeslagen. 

Vooral de discussie over de waarde van een jaar extra leven, de discussie rondom euthanasie en abortus en bovendien discussies als kraamzorg die buiten het basispakket moeten gaan vallen. Wat is mijn leven nog waard als ik straks niets of bijna niets meer kan zien? Want nu kost het al veel moeite, tijd en geld om 'gewoon mee te kunnen doen' in een maatschappij waar men nog niet altijd doordrongen is van mogelijkheden van mensen met een handicap, of deze nu licht of zwaar is.
Een maatschappij die ouders een risicogroepen een NIPT test adviseert omdat een kindje met Down niet wenselijk zal zijn. Maar wie bepaald dat straks? De arts, de verzekeraar of misschien wel de samenleving, die vinden dat een kindje met Down te duur is een geen waardevolle bijdrage aan de maatschappij zou kunnen leveren......

Streven naar perfectie?

Ja, een samenleving waar men streeft naar perfectie, waar handicaps vanzelf verdwijnen omdat ze niet meer aan de norm voldoen. Waar een handicap gewoonweg kan worden verholpen, zoals geschetst in het tv-programma 'Doof' Waar plotsdoven een CI aangemeten krijgen. Ja dat klinkt mooi, maar vergeet niet er ook mogelijkheden op een carrière en een mooi leven zijn als je doof bent. Dat er iets bestaat als NGT (Nederlandse Gebarentaal) waar vroeger nota bene nog lijfstraffen op stonden. Waar bij kinderen de handen op de rug werd gebonden omdat ze niet 'met hun handen' mochten praten. Nee die tijd hebben we gelukkig achter ons gelaten. Maar willen we de maatschappij nu echt voorhouden dat handicaps te verhelpen zijn en mensen die ze nog hebben dat verhelpen gewoon niet willen? Of dat we handicaps voorkomen door te voren al in het DNA van foetussen te gaan snuffelen op mogelijke afwijkingen?

Dat lijkt me toch niet de ideale maatschappij, ze zouden toch in een maatschappij moeten leven waar iedereen zijn waarde kan ervaren. Van het (eeuwige) kind met Downs die ons leert lachten, tot de man in een rolstoel die met zijn kennis een waardevolle bijdrage kan leveren aan de maatschappij en/of zijn werkgever? Want ik wil niet naar een maatschappij waar je alleen een kind met een handicap op kan voeden als je genoeg geld hebt. Want iedereen heeft zijn of haar functie in onze maatschappij, of deze nu van sociaal, maatschappelijk of zakelijk belang is is om het even. Want we hebben allemaal een en het zelfde recht, namelijk HET RECHT OP LEVEN, en daar heb je geen cijfertjes voor nodig!