Het aantal mensen wat de coalitiepartijen steunt neemt steeds verder af, het schommelt ergens net boven de 30 zetels in de peilingen en dat is extreem laag. Het is vooral de PvdA die de klappen krijgt en eigenlijk is dat ook niet zo verbazend als je het van een afstandje gaat bekijken en dat is precies wat ik vandaag doe.
Meer mensen moeten gaan werken, een grote wens van de VVD die de Bijstand als een kostenpost ziet en de WW als luxe. Ten minste, zo komt het wel over op de mensen die ermee te maken krijgen.
Wat de VVD zich niet lijkt te realiseren is dat mensen in de Bijstand niet zo makkelijk aan het werk komen, het is misschien ook wel logisch dat zij dat niet herkennen. Want de gemiddelde VVD'er heeft een goede baan, een mooi netwerk en met een beetje geluk ook bovengemiddeld inkomen. Kortom, een belevingswereld die volledig afwijkt van mensen met een Bijstandsuitkering of beperkte scholing die in de WW terecht komen.
De gemiddelde PvdA kiezer kan zich wel met deze mensen identificeren en dat is niet zo gek, want uit onderzoek van het NIBUD blijkt dat veel middeninkomens het net zo of zelf nog krapper hebben dan mensen in de Bijstand. Zij zien de effecten van het beleid en zien dat werken je nog verder in de problemen brengt als je uit de schulden of financiële malaise wilt komen.
Natuurlijk zijn er ook VVD'ers die te maken krijgen met het verlies van een baan, ja die gaan zoeken en vinden met een beetje geluk door het goede netwerk weer snel een baan. Toch is dat niet te vergelijken met mensen die niet over een dergelijk netwerk beschikken, zeker niet als mensen daarbij ook nog financieel enorm krap zitten. Want ook een netwerk onderhouden kost je geld, je moet op diverse evenementen aanwezig zijn, dat kost reisgeld en natuurlijk ook een investering in zaken als kleding, etc.
Is er een weg uit deze malaise, tussen mensen die wel willen maar niet door de barrières heen kunnen breken, en de wensen die bijvoorbeeld de VVD heeft?
Natuurlijk zijn er oplossingen mogelijk om veel van dit soort problemen op te lossen, maar misschien zit hem daar wel het echte probleem. Het zijn de middeninkomens, de mensen die hard werken en ergens tussen de 30.000 en 45.000 euro per jaar verdienen, de glazenwasser, de verkoper, de CV monteur, de timmerman, de verpleegster, etc.
Het zijn de mensen die Nederland draaiende houden, mensen die nu staken voor betere cao's en roepen om minder lasten. Het zijn de mensen die als ze hun baan verliezen geen verhuizing kunnen veroorloven omdat ze geen ander huurhuis kunnen vinden of omdat ze hun huis niet kunnen verkopen of geen nieuwe hypotheek meer kunnen krijgen, om vervolgens het verwijt te krijgen dat ze niet mobiel genoeg zijn voor de arbeidsmarkt. Het zijn de arbeidsgehandicapten die zich suf solliciteren maar niet meetellen voor de 100.000 banen en bovendien geen uitkering hebben en ga zo nog maar even door.
Aandacht voor mensen, waar is die gebleven?
Dat is de vraag die ik me de laatste tijd meer en meer stel, en met het slinken van de PvdA, het beperkte terugvallen van de VVD is deze eigenlijk al beantwoord. Want het beleid vergeet de mensen, of het nu gaat om de PGB's die mensen niet uitbetaald krijgen en waardoor verzorgenden dus al maanden niet worden betaald. of dat het gaat om de kinderen die onvoldoende begeleiding krijgen met de invoering van het Passendonderwijs?
Er liggen zoveel problemen waarbij de mens centraal zou moeten staan en te veel wordt gekeken naar de kosten. Wat mij betreft was de opmerking die deze week voorbij kwam echt het toppunt, want leven we echt in een land waarin je vrees moet hebben voor je zorgverzekering als je een gehandicapt kind krijgt? Dat is toch het teken aan de wand dat de mens niet meer centraal staat, maar dat het gaat om de kosten die een mens met zich meebrengt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten