Niet met dank aan Klijnsma

Ik heb er al vaak over geschreven, de problemen die mensen ervaren op de arbeidsmarkt door de invoering van de Participatiewet. Want er verschijnen steeds meer vacatures voor mensen uit de doelgroep Participatiewet en/of Wajong, maar voor de mensen die daar buiten vallen is dat een groot probleem. Waar je voorheen tegen de Wajongvacatures opliep, loop je nu tegen de huidige 100.000 banen op. 

Het werkt enorm frustrerend, mensen met een beperking die ten eerste uit moeten leggen dat zij een beperking hebben en daardoor enige aanpassingen op de werkplek nodig hebben. Om vervolgens uit te moeten leggen aan de potentiële werkgever dat jij net niet meetelt met de doelgroep die zij volgens de afspraken in het Sociaal Akkoord binnen moeten halen. Ja, het voelt soms als een eindeloze draaikolk waar je simpelweg niet meer uit kan komen.

Goed om te weten

Toch zijn er zeker ook werkgevers die inclusief-talent boven de 100.000 doelstelling plaatsen. Dit zijn bedrijven die de voorkeur geven aan goede kandidaten met potentieel, die mu misschien niet meetellen of tijdelijk meetellen omdat ze nu in de Wajong zitten en er straks buiten gaan vallen door hun vaardigheden en daarmee verdiencapaciteiten. Dit zijn de bedrijven die bredere doelstellingen hebben, en daarop aansluitend kiezen om verder te kijken. Welke bedrijven dit zijn, dat is niet standaard vast te stellen omdat het enerzijds grote multinationals zijn, maar anderzijds ook juist de multinationals die alleen binnen de doelgroep 100.000 banen selecteren. Net als dat er binnen het MKB bedrijven zijn die ondanks hun beperkte slagruimte kiezen voor kwaliteit boven de 100.000 en daarmee het risico nemen op een boete. 

Inclusie als doel

Het blijft een vreemde constatering, dat als de overheid inclusie als einddoelstelling heeft voor het inzetten op de 100.000 banen, dat de bedrijven die gaan voor echt inclusief ondernemerschap hiermee de kans op een boete lopen. Dat bedrijven die juist bijdragen aan de inclusieve arbeidsmarkt worden gestraft voor hun brede personeelsbeleid, dat de bedrijven van wie staatssecretaris Klijnsma zegt 'dit zijn de voorbeelden' juist de bedrijven zijn die niet specifiek focussen op de 100.000 banen.

Klijnsma heeft tegen mij ook meermaals gezegd, 'als je goed opgeleid bent vindt je gewoon een baan'  en ja als je lang blijft aanhouden dan vindt je die baan ook wel. Dat heb ik dan uiteindelijk wel bewezen, hoewel ik daarbij wel iets moet bekennen. Ik had het goede, zorgvuldig opgebouwde, netwerk waardoor ik op de radar opdook. En natuurlijk het geluk dat ik precies de kwaliteiten had die werden gezocht, maar dat is logisch. Immers, ik wil alleen een baan omdat ik binnen de functie pas en niet omdat ik een beperking heb en daarmee een mooi sierpoppetje ben voor de buitenwacht.

De aanhouder wint

Natuurlijk is het zo, als je eindeloos blijft solliciteren (bijna 8 jaar) dan kom je er wel een keertje tussen. Als je de juiste mensen leert kennen doordat je intussen actief bent als zzp'er en bovendien deelneemt in het politieke debat, dan ga je opvallen en komt er zeker een keer een kans op een baan. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd, want het kost veel tijd, energie en vooral ook geld. Want als ik kijk naar wat ik erin heb moeten investeren en dat zonder ooit een uitkering te ontvangen, snap ik dat mensen de hoop opgeven en de bui afwachten. 

Bijschrift toevoegen

Maar toch, ik wil je adviseren om niet op te geven, te blijven investeren in jezelf en in je netwerk. Want Klijnsma heeft ongelijk als ze zegt dat een goede opleiding voldoende is, maar ze heeft wel gelijk als het gaat om niet opgeven. Hoewel ze duidelijk weinig inzicht heeft in hoeveel energie dat kost en de noodzaak van financiering van aanpassingen en voorzieningen zodat mensen zonder status ook gewoon aan het werk komen. Tot die tijd, investeer in jezelf en onderzoek welke werkgevers open staan voor echt inclusief ondernemen, je kunnen voorzien van de juiste aanpassingen en om vervolgens je talenten te laten spreken!