Samen doen en jezelf blijven!

Om eerlijk te zijn voelde ik me nooit zo aangesproken door de term internationale vrouwendag, net als dat ik me dat niet voel bij de internationale gehandicaptendag. Maar toch ben ik gisteren naar een speciale netwerkbijeenkomst geweest ter ere van deze internationale vrouwendag. En waar ik toch enigszins huiverend was om in een feministisch bolwerk terecht te komen, viel me dat alles mee. Eigenlijk waren er alleen maar vrouwen met ambitie, vrouwen die gewoon hun netwerk wilden vergroten en velen van wie er opzoek waren naar een nieuwe baan.

Zo zie je maar weer, vooroordelen die moet je dus de nek omdraaien, maar ja ook ik ben een mens en daarom sluipen ze er bij mij ook wel eens in. Maar aan de andere kant, het zijn wel vaak de thema’s met betrekking tot discriminatie, gebrek aan vrouwen in de top van het bedrijfsleven of de politiek die juist hier benoemd worden. Het gebrek aan kansen omdat je ergens probeert te jongleren tussen gezin, werk en iets wat op een sociaal leven moet lijken. Ja, het is en blijft voor veel vrouwen een uitdaging.

Niet alleen de mannen

Toch wil ik in dit kader wel even een knuppel in het hoenderhok gooien, want het zijn niet alleen de mannen die bijdragen aan het glazen plafond, zelf zijn wij als vrouwen hier ook debet aan. Immers, willen wij niet dat alles perfect loopt waardoor vrouwen toch de keuze maken om het gezin voor te laten gaan. Is het niet zo dat als je eens echt goed om je heen kijkt veel vrouwen het grootste deel van het huishouden en gezinstaken op hun schouders nemen omdat ze het niet compleet durven toevertrouwen aan hun man. Ja, ik denk dat enige reflectie in dit kader wel noodzakelijk is.

Daarbij zijn er zeker ook mannen die tegen hun eigen plafond aanlopen, want wat dacht je van die man die echt wel 4 dagen wil werken maar door zijn baas wordt uitgelachten bij dit verzoek? Of de man die wel kiest om minder te gaan werken en daardoor ziet dat zijn carrière in het slop raakt waardoor zijn collega’s hem toch enigszins meewarig aan kijken. Want ik ben er wel van overtuigd dat er meer manen zijn die best eens willen strijken, en niet alleen omdat het moet. Maar ja, dan heb je toch ook de sociale druk uit je omgeving nog.

Samen en jezelf zijn

Eigenlijk is het heel simpel, willen we echt dat er iets veranderd in de wereld dan moeten we er samen aan werken. Mannen de kans geven om hun bijdragen te doen omdat werkgevers hier op in willen spelen en de sociale acceptatie van mannen die strijken vergroten. Naast het feit dat het noodzakelijk is dat vrouwen ondanks andere keuze toch de kans krijgen om managementfuncties te vervullen omdat ze zich altijd volwaardig hebben ingezet voor de werkgever ook al was dit (tijdelijk) in parttime verband.

Daarnaast is er ook nog iets wat we als vrouwen zelf moeten doen, dat is gewoon ons zelf blijven. Want als vrouw beschik je over talenten die zeker in het nieuwe management noodzakelijk zijn. We hebben oog voor sociale verbanden, zijn veelal goed in coachen en beschikken over andere bijzondere vaardigheden die een manager succesvol kunnen maken. Samen komen we er wel!