Statusloos of zelfs stateloos?

Hoe vaak je deze knop ook indrukt...

Altijd maar achteraan moeten sluiten, dat is voor niemand leuk. Maar als je zoals ik een beperking hebt en geen status als Wajongere, dan is het helaas de bittere praktijk. Want solliciteren bij de Rijksoverheid, dat hoef je niet te proberen. Daar wijzen ze je af omdat je geen Wajong hebt, kwalificaties en ervaring te spijt. Zo gaat het ook met de nieuwe Participatiewet, de wet die alles moest veranderen op de arbeidsmarkt. Nou, er veranderd weinig voor de mensen zonder status en ja er komen wel toezeggingen, maar wat zijn die waard?

Dit klink voor mij als positief ingestelde persoonlijkheid erg negatief en dat realiseer ik me ten zeerste. Maar als het gaat om wat ik persoonlijk ervaar op de arbeidsmarkt, in wet en regelgeving is er weinig positiefs te melden. En dan ook een van de hoofdredenen om als ZZP’er te gaan werken. Maar ook daar wil de overheid de nodige extra wet- en regelgeving gaan opleggen om schijnzelfstandigheid aan te pakken. De vraag is wat blijft er over voor de mensen die net als ik geen status hebben, wel graag willen werken en maar moeten hopen op de gust van werkgevers en/of gemeenten……

Klijnsma belooft te monitoren

Afgelopen week beloofde Klijnsma wederom de doelgroep die buiten de Participatiewet valt te monitoren, maar wat valt er te monitoren van een groep die op papier niet bestaat. Was mijn reactie, Klijnsma zei ‘door de aanvraag van voorzieningen’ toen ik haar eraan herinnerde dat daarvoor wel eerst een baan moest worden gevonden bleef het stil. Want ja, een groep die op papier niet bestaat, die valt nu eenmaal niet te monitoren en dan kan je wel een mooie belofte doen, maar die snijdt dan geen hout.

Ook John Kerstens deed een duit in het zakje, “Er wordt, op mijn verzoek, gewerkt aan een 'gereedschapskist met standaard-instrumenten'.” De vraag is en blijft alleen, hoe wil men die beschikbaar stellen aan mensen die niet op papier bestaan. Aan mensen die, voor de gemeente die straks verantwoordelijk wordt, niets opleveren als ze werken, maar wel geld kosten om aan het werk te helpen. En dat terwijl er vele mensen zijn die zij moeten helpen en zwaar op het gemeentelijke budget drukken.

Het logische gevolg, wij blijven het kind van de rekening.

De werkgevers

Ik weet uit ervaring dat er werkgevers zijn die mij wel kansen willen bieden, helaas blijken die banen echter niet bepaald in de buurt. Voor mij, iemand met een uren-beperking, is dat erg lastig. Neem daarbij dat ik een gezin heb en daardoor niet zo sta te springen om te verhuizen, en je hebt een probleem. Ja, je kan zeggen dat maak je zelf, maar ik ben niet de hoofdkostwinner in ons gezin en dus kan er pas verhuisd worden als hij ook een andere baan heeft gevonden. Met alles wat hij al op zijn bordje heeft aan mantelzorg, nee die vraag ga ik hem niet stellen.

Voor een werkgever is het ook niet makkelijk om mij in dienst te nemen, er kan een No-Risck polis worden aangevraagd. Of die wordt gehonereerd, dat is maar de vraag. Wordt deze afgewezen, dan neemt een werkgever een ongelofelijk groot risico. Want als ik ziek wordt, moet de werkgever 2 jaar loon doorbetalen en loopt hij bij een negatieve beoordeling van de geboden re-integratie het risico op het betalen van een 3^e jaar loon.

Dat is met iemand die niet zomaar te herplaatsen is een groot risico en het feit dat ik dit vertel, zal vele werkgevers misschien afschrikken. Toch ben ik de laatste jaren vrijwel niet ziek geweest, want ik ben niet vaak ziek. Maar hoe ga je dat uitleggen als je een chronische ziekte hebt?

Ik blijf boeven het maaiveld uitsteken,
tot het eindelijk lukt!

Opgeven?

Nee, opgeven dat doe ik niet. Zoals ik pas al zei in mijn blog over ZZP’er zijn met een beperking, “Strijdbaar tot het gaatje”. Want ik wil gewoon werken, en laat me echt niet door een paar Haagse regels in een verdomhoekje stoppen. Ik knok me eruit en stop pas als ik ook gewoon een eerlijke kans op de arbeidsmarkt krijg.